@ Iris Prismatica Χμ! Αν μιλάμε για ερωτική συντροφική σχέση, εξ' ορισμού δεχόμαστε τη γέννηση και το μπόλιασμα συγκεκριμένης ποιότητας, ύφους και διαστάσεων αισθημάτων, ιδεών, αισθήσεων, συλλογισμών κλπ. και προεκτάσεων τους - οποιαδήποτε κι αν ήταν η αφορμή για να προκύψουν (γιατί αυτά που αναφέρεις αποτελούν την αφορμή και όχι τις αιτίες, εφόσον - το επαναλαμβάνω - μιλάμε για συνειδητή ερωτική-συντροφική σχέση και όχι για οτιδήποτε άλλο, βλ. φίλοι που είναι και sex buddies, γνωστοί/φίλοι/παρέα που ταυτόχρονα βιώνουν σεξουαλική έλξη ο ένας για τον άλλον και το εξερευνούν κα.). Για έναν ερωτικό δεσμό σαν αυτόν, λοιπόν, η σχέση των δύο ατόμων εμπνέεται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δομείται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο και ζυμώνεται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο (όταν λέω συγκεκριμένο δεν εννοώ απαραίτητα ίδιο για όλους). Μέσα στην ερωτική σχέση του, δηλαδή, ο καθένας διαμορφώνει μια ανάγνωση, μια εικόνα, μια ερμηνεία για τη σχέση του και τον σύντροφό του. Αυτό είναι ακριβώς που συγκροτεί και συγκρατεί τη σχέση, όταν η εν λόγω διαδικασία που διεξάγεται φέρνει αμοιβαία αποτελέσματα (αναγνώσεις, ερμηνείες, εικόνες, ιδέες, αισθήματα κλπ.). Έτσι, στο κάθε μέλος της αναπτύσσεται μια βιωματική εσωτερικότητα ως προς αυτό που του συμβαίνει εξωτερικά και εσωτερικά - η εμπειρία εκείνης της πολύ συγκεκριμένης σχέσης του, κάθε φορά. Η θεμελιώδης δύναμη σε όλον αυτόν τον μηχανισμό δεν μπορεί παρά να είναι ο έρωτας και τα συναγόμενά του, τα εξαγόμενά του, τα παρελκόμενά του και πάει λέγοντας, αφού μιλάμε για μια ΕΡΩΤΙΚΗ συντροφική σχέση. Και δεν εξετάζω καν τη φύση του έρωτα για τον καθένα. Αλλά εφόσον μιλάμε για κάτι τέτοιο από αυτό ορίζεται, όπως κι αν τον ορίσουμε (τον έρωτα). Αυτοαναφέρεται δηλαδή, και αυτό δεν είναι μόνο θεωρητικό, διότι ακριβώς κατ' αυτον τον τρόπο αυτοτροφοδοτείται κιόλας και ανατροφοδοτείται.Επομένως, αν αυτή η δύναμη που λειτουργεί καταλυτικά για την έμπνευση, τη δημιουργία, τη δόμηση και τη ζύμωση της σχέσης αφαιρεθεί μια δεδομένη στιγμή, μπορείς να καταλάβεις πόση σκληρή δουλειά απαιτείται για το μετασχηματισμό όλου αυτού του εποικοδομήματος σε μια άλλη διαφορετική πολύ σημαντική μορφή και ουσίας σχέσης, όπως η φιλία. Και ποιοί και πόσοι και πώς και σε τί βαθμό είναι διατεθειμένοι αλλά και ικανοί να την αναλάβουν για να οδηγηθούν σε μια αντίστοιχη βαθιά συνειδητοποίηση.Επίσης, έχω την αίσθηση ότι ως ένα βαθμό ότι λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τα συναισθήματα (παντός τύπου). Τα οποία ναι μεν είναι εφικτό να φτάσουμε σε θέση να τα διαχειριστούμε αλλά δεν τα παραγγέλνουμε. Και αυτά σε μια συνθετότερη περίσταση, που ενδεχομένως συνιστά η αλλαγή που συζητάμε, τυγχάνουν ακόμα πιο απρόβλεπτα και αστάθμητα σε κάθε ένα σημείο της.
