Η διαφορά μεταξύ σάτυρας και κακής πλάκας είναι καμιά φορά τόσο λεπτή έως και δύσκολα ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Βασική στοιχείο όμως της σάτυρας είναι οτι στοχοποιείται κάποιο πρόσωπο για συγκεκριμένες θέσεις, πράξεις, λόγια κλπ που κάποιοι θεωρούν αν μη τι άλλο απορριπτέα. Στη εύκολη πλάκα τύπου Σεφερλή, κοροιδεύουμε τα γερόντια επειδή είναι γερόντια, όπως στο σχολείο βαράμε τον αδύναμο, τον φύτουλα, ή αυτόν που θεωρούμε πιο χαζό, γιατί υποσυνείδητα νοιώθουμε εμείς ανώτεροι με αυτόν τον τρόπο και οτι ανήκουμε στο club των δυνατών. Κατ'εξοχήν στόχοι της σάτυρας είναι τα πρόσωπα εξουσίας που συχνά μας ταλαιπωρούν, πολλές φορές με εξοντωτικό τρόπο. Για το λόγο αυτό αλλά και για το οτι στην πετυχημένη της μορφή είναι συχνά εργαστήριο ευφυίας και τέχνης, η σάτυρα είναι πολιτισμός. Το φανταρο-γυμνασιακού τύπου και κομπλεξικό χαβαλέδιασμα του Σεφερλή απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων, διακρίνεται από ασέβεια προς συνανθρώπους μας απλά επειδή είναι πιο αδύναμοι, ομοφυλόφιλοι ή ότι άλλο περισσεύει από το προκρούστειο face control του κάθε Μαρκοαστού. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από bullying που μας οδηγεί (;) προς τη σφαίρα του νεατερνταλο-οπαδισμού. Και μια υποσημείωση για τον αγαπημένο μου Τζιμάκο: μερικές φορές ανατριχιάζω και γω με τις φάρσες του και έρχομαι στη θέση του θύματός του (κάτι που μου έχει τύχει ουκ ολίγες φορές αφού είμαι γκρούπι του εδώ και 24 χρόνια και έχω παρακολουθήσει άπειρες από δαύτες). Ποτέ δεν πρόσβαλε την προσωπικότητα κανενός, συχνά έχουν γελάσει και τα ίδια τα θύματά του. Όπως τον αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, χτυπάει τα στερεότυπα, τις αγκυλώσεις κλπ και όχι τους φορείς τους.
