Κι εγώ περίμενα να δω χειρότερα. Ας το παραδεχτούμε όμως Άρη. Εμείς φταίμε. Ακόμη και με τη στιγμιαία έκθεση σε ζάπινγκ ή τρέιλερ (δεν βλέπω ποτέ Σεφερλή επί τούτου) συνηθίζουμε αυτή την κουλτούρα, παθαίνουμε μιθριδατισμό.Οι κάθε λογής Σεφερλήδες και η κουλτούρα τους δικαιώνονται απλώς επειδή υπάρχουν. Ό,τι προβάλλεται στην οθόνη γίνεται στάνταρ και ορίζει στάνταρ αυτοδίκαια, αυτο-δικαιώνεται δηλαδή.Και εμείς τα αποδεχόμαστε όλα αυτά σαν στάνταρ, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.Περιμένουμε λοιπόν να δούμε να σπάνε τα σεφέρλεια στάνταρ και να γίνονται τέρατα και σημεία επί της οθόνης, όταν γίνονται τέρατα και σημεία επί της ουσίας.Η ουσία, νέτη σκέτη, ποια είναι; Ένας τύπος με χιούμορ τσογλανίστικο, προσπαθεί να τρομάξει επί ώρα έναν άρρωστο παππού στο τηλέφωνο και από κάτω τον χειροκροτούν. Όλο αυτό προτείνεται σαν τηλεοπτικό θέαμα κατάλληλο για όλους.Ας βγούμε λοιπόν από τον κόσμο του θεάματος και ας κατεβάσουμε τον πήχυ της αγανάκτησης στο σημείο που εμείς ορίζουμε και όχι αυτοί: θα αφήναμε να γίνει μια τόσο κυνική φάρσα στην παρέα μας; Και αν κάποιος φίλος πεταγόταν κι άρχιζε να τα χώνει στον φαρσέρ, θα το θεωρούσαμε όντως δυσανάλογο;