Πολύ ωραίο σχόλιο. Κι εγώ στεναχωριέμαι να απαντάω σε κακίες, αν και συνήθως πριν προλάβω να "μαζευτώ" την πετάω την "τρολλιά" μου, και έπειτα νιώθω και άσχημα, γιατί βασικά κάπως τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους. Πέρα ότι συνήθως νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (αν και μικρό το κακό-στο βάθος βάθος όλοι νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα), επίσης πιστεύουν ότι διέπονται από κάποιο είδος "ανωτερίλας" που τους δικαιολογεί "να λένε την αλήθεια" και "να απαιτουν να τη δεχτείς ως πραγματικότητα". Εμ, βέβαια, μετά καλά απαντάει η Α, μπα. Πώς να είσαι διαχυτικός/η μαζί τους, πώς να επικοινωνήσεις, πώς να είσαι σε οικειότητα; Αν σε ενδιαφέρει/είσαι αναγκασμένη να έχεις σχέσεις με κάποιον τέτοιο, αναγκάζεσαι να βρεις στρατηγηκή προκειμένου να προστατευτείς, και έπειτα προσπαθείς (αν γίνεται, δε γινεται πάντα) να βρεις άλλο τρόπο να επικοινωνήσεις. Αν όχι, γυρνάς την πλάτη και φεύγεις.