#1 Άλλο το "θεωρώ φίλη μου", άλλο το "συμπαθώ", άλλο το "είμαι ευγενική στη συγκάτοικό μου". Για εσένα αυτοί οι έξι μήνες μπορεί να είναι αρκετοί για να τη θεωρήσεις φίλη σου, αλλά εκείνη μπορεί να νιώθει κάτι από τα επόμενα δύο. Έχοντας στο μυαλό αυτό, και ότι οι σχέσεις είναι κάτι που αναπτύσσεται, ότι ο άλλος δεν μπορεί να μαντέψει γιατί κάνεις όσα κάνεις, και δεν είναι μέσα στις σκέψεις σου, ούτε μπορεί να μυρίσει τα νύχια του για το τί θες, σου λέω το εξής. Μίλα ανοιχτά για την ανάγκη σου, η ανταλλαγή δεν είναι κακό πράγμα. Πες "μπορείς να με οδηγείς έξω το βράδυ, καθώς δεν έχω αυτοκίνητο, και εγώ μπορώ να κάνω το τάδε πράγμα στο σπίτι;". Εκτός, βέβαια, εκτός και αν, ουσιαστικά δε σε καίει που δε βγαίνεις, αλλά που δε βγαίνεις *μαζί της*, γιατί νιώθεις ότι "δε σε θέλει όσο την θες". Τότε, δε μπορείς να κάνεις και πολλά αγαπητή. Τα συναισθήματα (ακόμα και τα φιλικά) δεν πρέπει να εκβιάζονται, γιατί αλλιώς ξινίζουν. Όπως δεν της χρωστάς (κι ας κάνεις όσα κάνεις), έτσι δε σου χρωστάει.#3 Πολύ ωραίες απαντήσεις όλοι σας!!#5 Στάσου, μύγδαλα! Ακόμα γελάω! Μα, καταλαβαίνεις πρώτα πρώτα ότι μόνη σου προσβάλλεσαι; Τί σχέση έχει το γούστο του στη διακόσμηση με το παρελθόν σου; Και τί είδους απάντηση είναι το "πήγα σε άλλο δωμάτιο" (αντί έστω να προτείνεις κάποια αλλαγή στο σχέδιο που θα έκανε κατά την άποψή σου το δωμάτιο πιό καλόγουστο);Ο άνθρωπος δε θέλει να ξέρει πού πήγες και τί έκανες, θέλει να σου αρέσει το δωμάτιο. Δεν είναι στενόμυαλος, λίγο αυτάρεσκος ίσως. Όμως, σοβαρά τώρα, είσαι τόσο πολύ εκτός θέματος που ίσως πρέπει να κάτσεις λίγο να σκεφτείς πώς γίνεται να θεωρείς τον εαυτό σου τόσο εύκολα υπόλογο για το σεξουαλικό σου παρελθόν. Ο άνθρωπος δε σε ρώτησε (με δεδομένα αυτά που γράφεις, πάντα).
