#3 Από πού κι ως πού όταν κάποιος σε συντηρεί οικονομικά έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στη ζωή σου (τί είδους ηθική είναι αυτή;;); Αν τίθεται πράγματι τέτοιο ζήτημα - και δεν είναι μόνο θεωρητική σου απορία ή καθαρά προσωπική σου ψυχολογία - ίσως πρέπει να εξακριβώσεις τί από τα δύο είναι οι γονείς σου : υποστηρικτές σου ή τύραννοι; Στη δεύτερη περίπτωση, είναι καλό να το γνωρίζεις και να πάρεις από νωρίς τα μέτρα σου διότι το οικονομικό θα είναι ένα μόνο από τα προβλήματά σου, αν όχι το τελευταίο.#4 Η γνώμη μου είναι να αφήσεις αυτές τις απορίες και να συγκεντρωθείς στο μείζον : πώς νιώθεις ΕΣΥ γι' αυτό. Αν το πρόβλημά σου έχει τέτοια επίδραση μέσα σου που (ξέρεις ότι θα) αισθάνεσαι άνισα απέναντι στο σύντροφό σου ("με κάνει να αισθάνομαι σαν πόρνη,ότι είμαι εκεί μόνο για την ευχαρίστηση του άλλου και νιώθω σαν αντικείμενο"), και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη μόνη σου μ΄αυτό, το καλύτερο είναι να πας σε ειδικό (ψυχοθεραπευτή) - εξάλλου μόνη σου λες ότι είναι ψυχολογικής αιτίας και αυτό καθ'εαυτό το ζήτημά σου.#6 Ξεκίνα να απαντάς ήρεμα αλλά χωρίς ίχνος δισταγμού όπου, όποτε και σε όποιον κρίνεις - ό,τι και να γίνει (όποια κι αν είναι η αντίδρασή του) κρατάς την ψυχραιμία σου και εξακολουθείς να συμμετέχεις σταθερά, με το κεφάλι ψηλά. Ξεκίνα με θέματα τα οποία κατέχεις από πρώτο χέρι και για τα οποία έχεις λόγο, επιχειρήματα και δημιουργική φαντασία/ευχέρεια για κάθε πτυχή που μπορεί να προκύψει στην κουβέντα. Έτσι θα πάρεις κουράγιο, αφού το πιθανότερο θα είναι μετά να θαυμάσεις τον εαυτό σου που τα κατάφερε και ανταπεξήλθε· σταδιακά, θα αρχίσεις να μιλάς και να παίρνεις θέση (προσωρινή ή στάση απέναντι στα πράγματα) σε περισσότερα και με περισσότερους. Και θα διεξάγεται πιο ισότιμα υπέρ σου η όποια επαφή σου με κόσμο.#7 Το πιο σωστό είναι να κάνεις και τα δύο.