#4 δεν θα σου πω κι εγώ τα κλασικά. θα σου πω τι έκανα εγώ και άρχισα να αντιμετωπίζω την κατάσταση και να βλέπω φως στο τούνελ. πρώτα παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. σταμάτησα να με κατηγορώ και να νιώθω ένοχη που δεν συνέβαινε. συνειδητοποίησα ότι τελικά περισσότερες είναι οι κοπέλες που έχουν το συγκεκριμένο 'πρόβλημα' παρά αυτές που δηλώνουν ότι συμβαίνει κάθε φορά λες και το 'χουν στο τσεπάκι. έτσι, πριν από μερικούς μήνες, όταν μετά από την πολλοστή φορά ήρθα αντιμέτωπη με το δίλημμα να υποκριθώ ή να μιλήσω, αποφάσισα να μιλήσω. "συνήθως δεν συμβαίνει. δεν νομίζω ότι έχω κάποιο σωματικό πρόβλημα γιατί "παιρνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά". απλά στο λέω για να μην νομίζεις ότι δεν απολαμβάνω όλα τα υπόλοιπα και ότι φταις εσύ". αυτά ήταν τα λόγια μου και εδώ ήμουν τυχερή γιατί είμαι με έναν άνθρωπο που μου απάντησε "ούτε εγώ νομίζω ότι έχεις πρόβλημα οπότε αυτό θα αλλάξει και θα περνάμε και οι δύο καλά ;)". και σιγά σιγά (είμαστε μαζί 6,5 μήνες) η κατάσταση αλλάζει και περνάμε και οι 2 καλά! όχι κάθε φορά. αλλά συχνά ;) τι θα γινόταν αν δεν ήταν αυτή η απάντηση του? δεν ξέρω αν θα είμασταν ακόμα μαζί ή όχι. εγώ πάντως πάλι θα πίστευα ότι έχω δίκιο και δεν θα άφηνα τη μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου "δεν θα συμβεί, δεν θα συμβεί" να μου χαλάει και όλο το υπόλοιπο!!!υ.γ. ρώτησα κάποτε γυναικολόγο και δεν με βοήθησε. σε σεξολόγο δεν απευθήντηκα ποτέ.