Εν μέρει έχεις ένα δίκιο, αλλά το "άλλοι λιάζονται και άλλοι ξεκωλιάζονται"το βρήκα υπερβολικό. Η κατάσταση έχει τις δικές της δυσκολίες! Αυτός που ξεκωλιάζεται στο κάτω κάτω, το βράδυ μετά την δουλειά θα βγει να κάνει την ζωούλα του και όταν αποζητήσει ηρεμία θα την βρει στους 4 τοίχους του, δεν θα έχει έλεγχο από πουθενά. Ξέρεις φίλε/η, όπως πολύ σωστά είπε η Α,μπα, οι γονείς μένουν πάντα γονείς και η οικονομική ανεξαρτησία δεν αλλάζει την πίεση που μπορεί να σού ασκούν. Κλειδί είναι η δική σου η συμπεριφορά. Συμφωνώ με το να βρει δουλειά, διαφωνώ με το ότι η επιστροφή στο πατρικό δεν είναι πρόβλημα,δεδομένου ότι είναι στην πηγή νέων προβλημάτων[συμβίωσης,να αποδείξει ότι είναι υπεύθυνος-η,να πει "όχι,δεν θα φορέσω ζακέτα,είμαι αρκετά μεγάλος-η για να ξέρω πως με 40 βαθμούς δεν βάζουμε ζακέτα!"κλπ]!Λύνεται βέβαια με την καλή επικοινωνία και την αναδιαμόρφωση κάποιων πραγμάτων, αλλά δεν είναι κάτι ασήμαντο. Α, και το να βρεις δουλειά στις μέρες μας δεν είναι ΤΟΣΟ απλό. Αλλά και να βρεις, σπίτι δεν νοικιάζεις,ειδικά αν είσαι σερβιτόρος-α, μην έχοντας ακόμα πάρει το πτυχίο σου. Άρα, το πρόβλημα παραμένει και μόνη λύση είναι να περνάς καλά εκεί που είσαι, δηλαδή στο πατρικό, δηλαδή με τους γονείς, οι οποίοι τελικά,αν μάθεις να αγνοείς την γκρίνια ή καλύτερα να την εξαλείφεις, ίσως και να είναι πολύ μεγάλοι σύμμαχοι. Και αν βρεις και δουλειά ακόμα καλύτερα!