#2 Ε, χμ, ναι... ξέρεις, το θέμα δεν είναι μόνο αν τον αγαπάς, αν σ' αγαπάει, αν αγαπιέστε. Είναι (κυρίως) και αν ταιριάζετε, αν συνυπάρχετε αρμονικά. Αλλιώς, πώς θα κάνετε χωριό; Δύο χρόνια δεν ήταν αρκετά για να το διαπιστώσεις; Έστω, ποτέ δεν είναι αργά.Οι ερωτικές-συντροφικές σχέσεις - συμβιωτικές ή όχι, αλλά προπάντων στη συμβίωση - είναι και ρεαλισμός, εκτός από ρομάντζα, φαντασία, επιθυμίες και συναισθήματα. Εκεί δοκιμάζονται και δείχνουν πόσο δυνατές τυγχάνουν για να επιβιώσουν στην πραγματικότητα. Εκεί, το συναισθητικό κομμάτι μπορεί να αποδειχτεί έως και αδιάφορο για αυτόν τον σκοπό, διότι πρόκειται για πρακτικότητες κυρίως. Οπότε, αν δεν ταιριάζετε επί του πρακταίου - αν δηλαδή η κοινή σας ζωή δε σε ικανοποιεί/δε σε καλύπτει/σου δημιουργεί ανεπίλυτα προβλήματα που εσύ προσωπικά δεν είσαι διατεθειμένη να υποστείς κα., τότε έχεις μπροστά σου όλη την εφαρμογή της ερωτικής σου σχέσης μέσα στη ρεαλιστική ζωή και κρίνεις αν (δεν) μπορείς και (δε) θέλεις να την έχεις, έτσι, όπως είναι, με την υπογραφή της πραγματικότητας από κάτω. Αν, τελικά, για καποιους λόγους αποφασίσεις - έστω και καθυστερημένα - ότι δεν το θέλεις έτσι και γι' αυτό το παρατάς, δε μειώνει ούτε υποτιμά απαραίτητα τα όποια συναισθήματα μοιράστηκες/ήκατε ή ένιωσες/νιώσατε όντες ζευγάρι. Ίσα ίσα, αυτή η κίνηση μπορεί και να τα προστατεύει καμιά φορά (πχ. από τη φθορά)... #4 Nα έχεις έτοιμα και δομημένα τα επιχειρήματά σου από πριν (προκατ) ή να αυτοσχεδιάζεις. Το δεύτερο, βέβαια, προϋποθέτει ότι θα λες και ανακρίβειες ανάμεσα στα άλλα, πιθανότατα, ή/και ότι θα κάνεις λάθη (φρόντιζε να τα καλύπτεις) - τά 'χει αυτά ο αυτοσχεδιασμός. Άλλη λύση δε βλέπω, αφού θες σώνει και ντε να τους ταπώνεις άμεσα χωρίς να είσαι σε θέση - ακόμα, τουλάχιστον - να το πράξεις.Γιατί όμως να νιώθεις την ανάγκη να τους βάζεις στη θέση τους οπωσδήποτε και μάλιστα τη στιγμή που εξαπολύουν τις θεωρίες τους; Στην τελική, γιατί τέτοιο κόψιμο; Μην τυχόν και σε θεωρήσουν αγράμματη και οι άλλοι φανούν πιο ψαγμένοι; Ή μη τυχόν και γίνουν πιστευτοί; Ας γίνουν πιστευτοί, αφού το καταφέρνουν! Mπράβο τους! Ο καθείς διαθέτει δική του κρίση και κρίνει. Και ας σε θεωρήσουν όπως θέλουν. Προς τί τέτοια ανασφάλεια; Άσ' τους να εκφραστούν και να πουν ό, τι θέλουν, κρίνε τους με την ησυχία σου και πες και 'συ αντίστοιχα όποτε νιώθεις, με τους δικούς σου ρυθμούς - ενδεχομένως και στο δικό σου χρόνο -, τα δικά σου. Θα σου απαγορεύσει κανείς να ανακινήσεις εκ νέου το θέμα που συζητούσατε πχ. προχθές; Μια πρόταση κάνω.
