@Iris χαχα ωραια, επομενως ειχε ενα υπονοουμενο λοιπον και το ΧΕΝΙΑ οποτε μπαινει και αυτο μεσα στις "εμμονες" :)ας παραδεχθουμε λοιπον οτι αυτό το σινεμα αυτό εχει μεινει στην ηλιία των 5 ετών που τα αγοράκια ερωτευονται τη μαμα (ή και το μπαμπα αναλογα με τα γουστα ) και το αναποδο.Ψυχαναλιτικα καπως το λενε αυτο το σταδιο, δεν κανω το κολπο να το googlarω.Και δεν εχω προβλημα καταρχας με αυτό αλλα το να μην θελει το κοινο να δει σε ΚΑΘΕ ταινια σου το ιδιο μοτιβο ενδοοικογενειακου ερωτισμου το λεω ίσως και αιτιολογημένη κουραση... (οπως τα "Αμερικανικα" εχουν πιστολιδια τα "Ελληνικα" εχουν λιγο αιμομιξια θα μπορουσε καποιος καφρος να πει. Δεν εχω προβλημα αν εξυπηρετεί την ιστορια αλλα αν οχι, κατανταει κουραστικό)Η αισθηση που μου βγαζει ειναι οτι αν και γενικα υπαρχουν πολύ ικανοι σκηνοθέτες (και ο Κυνοδοντας και οι ταινιες του Οικονομιδη και του Κουτρα δειχνουν ταλεντο στην κινηματογραφηση τους) τα σενάρια ωστοσο ειναι απο προβληματικά ώς άθλια (ειλικρινά η αψογη κινηματογραφήση του Κυνοδοντα καταβαρώθρηκε - για μενα - απο ενα σεναριο καλό αντε για μικρου μηκους).Ισως φταιει ότι η διαφήμιση μπορει να εκπαιδευσει και χρηματοδοτήσει τα τεχνικά της σκηνοθεσίας αλλά όχι το σενάριο που απαιτει σκέψη αποψη και μια διανοήση λειτουργούσα (μας εχει τελειωσει τα τελευταια χρονια).Επισης δειχνει την αδυναμια πρωτοτυπης σκεψης σε αυτη τη χωρα, η διανοηση μεταφερει και εισάγει προβληματισμους και μύθους 20ετιας.
