Ωπα, ώπα για να καταλάβω.... δηλαδή το γεγονός ότι κινηματογραφικά είμαστε κάπου κοντά στον πάτο φταίει το ...κοινό; Έχουμε δημιουργούς/ηθοποιούς αλλά δεν τους καταλαβαίνει το ελληνικό κοινό; Ωραία, να συμφωνήσω ότι το ελληνικό κοινό είναι απαίδευτο, ρηχό ή οτιδήποτε άλλο που το καθιστά ακατάλληλο. Τι γίνεται με το κοινό έξω; Μήπως και αυτοί είναι το ίδιο; Ζούμε στο 2014, ο κινηματογράφος έχει γίνει παγκόσμιος, με το internet δεν υπάρχουν σύνορα. Ακόμα και αν μια ταινία δεν κάνει εγχώρια εισπρακτική επιτυχία μπορεί να κάνει έξω ή έστω να αναγνωριστεί έξω η αξία της.Θα καταλάβαινα το επιχείρημα αυτό εάν είχαμε διεθνείς επιτυχίες, αλλά εσωτερικά δεν κόβαμε εισιτήρια. Να πεις "ναι βρε αδερφέ, μπορούμε να φτιάξουμε ταινίες, έχει αποδειχθεί, έχει αναγνωρισθεί έξω, αλλά εδώ δεν κόβουμε εισιτήρια, άρα έχουμε πρόβλημα με το κοινό"Ποιος Θανάσης; Ένας "Κυνόδοντας" έκανε διεθνή επιτυχία και αυτό ήταν για τα τελευταία χρόνια από όσο ξέρω, γιατί δεν παρακολουθώ ελληνικό κινηματογράφο (όσο προσπάθησα δεν τα κατάφερα με ελάχιστες εξαιρέσεις, αν κάνω λάθος και υπήρχε και κάποια άλλη επιτυχία διορθώστε με).Ας πάρουμε τώρα ως αντίθετο παράδειγμα μια χώρα που θεωρείται μοντέλο του σύγχρονου κινηματογράφου, την Δανία. Μια χώρα 5 εκατομμυρίων κατοίκων που παράγει κάθε χρόνο 25-30 ταινίες αλλά έχει κάνει τόσες επιτυχίες. Και δεν θα "πάω στα εύκολα", να επικαλεστώ ταινίες του Lans Fon Trier, θα πω παράδειγμα όπως του Adam's Apples (adam's aebler).Μπορεί να διαβάσει κάποιος την συνέντευξη του Ούλριχ Τόμσεν για να καταλάβει τον λόγο της επιτυχίας τους εδώ :http://www.myfilm.gr/1539Κάποια στιγμή ερωτάται και πως εξηγεί την δική μας αποτυχία. Ο καημένος είχε μείνει στον "Ζορμπα" ! Για τέτοια φήμη μιλάμε ! Μετά υποθέτει ότι προσπαθούμε να κάνουμε ταινίες τύπου Χολυγουντ, με σκοπό την εισπρακτική επιτυχία και δεν τα καταφέρνουμε.Που να ξέρει ότι ο πραγματικός λόγος αποτυχίας είναι μάλλον το αντίθετο. Ότι:α) Προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα να ΜΗΝ μοιάζουμε με Χολυγουντ (ακόμα και αν δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος)β) Είμαστε στον κόσμο μας όλοι, δημιουργοί και κοινό(κυρίως το δεύτερο)