Δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω την λογική του παραλόγου. Να ευαισθητοποιηθώ για την ζωή κάποιου, ο οποίος ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ θέτει σε κίνδυνο την ζωή του, είτε κάνοντας απεργία πείνας, είτε μπουκάροντας με Καλάσνικοφ σε τράπεζα (aka= επανάσταση), υπερασπιζόμενος αυτό που ο ΙΔΙΟΣ θεωρεί, σωστό, δίκαιο, θεμιτό. Και ακόμα και αν και εγώ προσωπικά υποστήριζα τις θέσεις και τα πιστεύω του, θα το έβρισκα έως και γελοίο να αντιτίθεται στο σύστημα από ιδεολογία, αλλά να θέλει να εκμεταλλευτεί τις παροχές του και πολύ περισσότερο να απαιτεί να γίνει και παράκαμψη της νομιμότητας (το γνωστό ελληναράδικο), από την άλλη. Γιαλαντζί επαναστάτης....Αλλά για να συνέλθουμε λίγο: Ποιος είναι ο μικρός Ρωμανός? Τι αντιπροσωπεύει, ώστε να δικαιούται καν να συζητάμε για αυτόν - πολύ δε περισσότερο να ξεσηκωθούμε όλοι στο όνομα του? Επίσης, πως γίνεται σοβαροί αρθρογράφοι να ζητούν την παρανομία/παρατυπία, επικαλούμενοι το ότι υφίσταται και αλλού? Να έρθω και εγώ να σου κλέψω το σπίτι, αλλά μην με πιάσεις, αν πρώτα δε βάλεις φυλακή όλους τους πολιτικούς, όλους τους εφοπλιστές, όλους τους φοροφυγάδες, όλους τους γιατρούς με φακελάκια, κ.ο.κ. Μαμάτη λογική, τα θερμά μου...ΥΓ Το πνεύμα της εφαρμογής του θεσμού της άδειας από τα σωφρονιστικά ιδρύματα, κινείται προς την κατεύθυνση της σταδιακής επανένταξης του φυλακισμένου στην κοινωνία - δεν αποτελεί ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο, ούτε συνδικαλιστικό δικαίωμα. Απαραίτητη δε προϋπόθεση αποτελεί φυσικά η μεταμέλεια του υποκειμένου, που στην προκείμενη δεν υφίσταται επ' ουδενί.