Ως προς την ερώτησή σου, επειδή είμαστε ουραγοί πιστεύω... Tο γεγονός ότι στρουθοκαμηλίζουμε για διάφορα φαινόμενα που αναδύονται ορατά και ανάγλυφα μπροστά μας - δηλαδή το ότι, παρότι τα γνωρίζουμε ή τα παρατηρούμε, δε μιλάμε γι' αυτά, τα αντιμετωπίζουμε ως μη υπάρχοντα, παριστάνουμε πως τα αγνοούμε κλπ. - δείχνει ότι επιλέγουμε να παραμένουμε αδρανείς, στάσιμοι, εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, κλειστοί και ταμπουρωμένοι απέναντι στην εξέλιξη· την εξέλιξή μας. Έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε. Η παρουσία και εμμονή αυτού του κατ' εξοχήν κοινωνικού μας χαρακτηριστικού, από το οποίο στην πορεία δε σταθήκαμε ικανοί να απαλλαγούμε, ανατέμνει και κατατέμνει ποιοτικά τη στάση ενός ολόκληρου πληθυσμού, καθορίζοντας εντέλει το δρόμο που τραβά. Με τη σειρά του καθιστά μοιραία την κατάληξή μας σε ουραγούς της κάθε προόδου. Και ναι, αυτός είναι ο λόγος θα πω - ο εγγενής, αν μη τι άλλο.Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Οι αιτίες είναι ιστορικές. Eκκινεί από τα θεμέλια που συγκρότησαν τη δική μας κοινωνία σε... (γκούχου-γκούχου) οργανωμένη, που παρασάγγας απέχουν από εκείνα στα οποία συγκροτήθηκαν όλες οι άλλες κοινωνίες (κράτη) της Δύσης στη σύγχρονη ιστορία. Αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη και μεγάλη συζήτηση, και δεν είναι αυτό το θέμα μας. Περί υπονόμευσης/ενίσχυσης της πατριαρχίας στις ερωτικές σχέσεις, καμία αντίρρηση στην κυρίως ιδέα που εκφράζεις. Mα η γυναικεία (από τις γυναίκες δηλαδή) χειριστική προσέγγιση θα πρέπει να θεωρηθεί αντανάκλαση ή rebound της ανδρικής χειριστικής προσέγγισης σε μια γνωστή, πολιτισμικά αναγνωρισμένη, ανταλλαγή μεταξύ των δύο φύλων (διαφορετικά έχω την αίσθηση ότι θα είμαστε biased εναντίον των γυναικών). Δεν εννοώ rebound σε κλίμακα ατόμου προς άτομο, αλλά περισσότερο φαινομένου προς φαινόμενο. Σ' αυτή την ιστορία θύματα και θύτες θα μπερδευτούν και εκ περιτροπής ο καθένας θα αναλάβει και τους δύο ρόλους - δε χωράει αμφιβολία. Αλλά τόσο η διαδικασία όσο και το αποτέλεσμα θα συμφωνήσω πως δε θα παρεκκλίνει ιδιαίτερα από τη γνωστή και μη εξαιρετέα κουλτούρα που επικυρώνει και αναπαράγει την αντικειμενικοποίηση προσώπων - των θηλυκών αρχικά, που όμως η δυναμική της ενδεχομένως διευρύνεται προς το σύνολο. Υπαρκτό φαινόμενο, που βαθμιαία παίρνει διαστάσεις, η ισότητα να έρχεται από την ανάποδη! Εμ... αυτές είναι οι ωραίες (not) τρικλοποδιές του κυρίαρχου καταναλωτικού συστήματος (εντάξει, εδώ λίγο λαϊκίζω). Αντί να μετατρεπόμαστε άνδρες και γυναίκες σε ισότιμα πρόσωπα, τείνουμε να μετατρεπόμαστε άνδρες και γυναίκες σε ισότιμα προϊόντα, προς ανταλλαγή. Εκτός κι αν εννοείς αυστηρά και μόνο τον τρόπο με τον οποίον εκλαμβάνεται από μια γυναίκα ο ίδιος ο πατροπαράδοτος ρόλος της γυναίκας στην ερωτική σχέση. Δηλαδή, το να τον υιοθετεί με όλα του τα γνωρίσματα (και τα εξωτερικά προπάντων) ή να τον παραλλάσσει λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες, τις φιλοδοξίες και τις ευκολίες της η κάθε μια, με σκοπό να αποκομίσει μια ευνοϊκότερη μεταχείριση/ίδια οφέλη. Όπως και να έχει όμως, πάνω σε αυτό που συζητάμε μικρή σημασία έχει πώς ερμηνεύεται/ενσαρκώνεται/φέρεται ο ρόλος από την κάθε γυναίκα. Αλλά μεγάλη ποιός είναι(!), και αν εξαρχής γίνεται αποδεκτός από τη γυναίκα. Eκεί, ακριβώς, νομίζω ότι παίρνει νόημα και η διάκριση του "negging" μεταξύ ξεκάθαρα σεξιστικής προσέγγισης και, από την άλλη πλευρά, μιας κίνησης ερωτικού αλλά όχι σεξιστικού χαρακτήρα με σκοπό την πρόκληση του ενδιαφέροντος, ή μιας ενδιάμεσης αδιευκρίνιστης κατάστασης που ίσως και να μπορούμε να επηρεάσουμε αν εντοπίσουμε έστω και διαισθητικά τί και πώς.Στην προβληματική της υποκειμενικής μετάφρασης που θέτεις, συμφωνώ εν πολλοίς. Πολύ κατανοητό. Εξάλλου, είναι όντως δυσδιάκριτα προελεύσεις, όρια, επιρροές. Πολλές όμως biased ακολουθίες ερεθισμάτων-σκέψεων-συμπερασμάτων είναι αμιγή προϊόντα - απότοκα του πολιτισμικού μας εαυτού, της κοινωνικής μας μήτρας, που επιδέχονται διαχωρισμό και κριτική επέμβαση. Πολλές φορές συμβαίνει και ανελέητο ξήλωμα. Ο πόλεμος που κηρύττουμε στην 'κοινωνία μέσα μας' πρέπει να αποτελεί διηνεκή διαδικασία - κι ας είναι χαμένος από χέρι. Ποτέ δε θα απεμπλακούμε εντελώς από αυτήν - ακόμα κι αν το θελήσουμε (που δε θα το θελήσουμε). Όμως περί αυτού πρόκειται : Να επέμβουμε κατά το δυνατόν σε αυτό που γίναμε, στον by default εαυτό μας, ο oποίος και ενυπάρχει σε κάθε μας βήμα εξέλιξης. Έτσι μόνο ίσως να αφήσουμε ένα αχνό αποτύπωμα επέμβασης και στον κόσμο - δηλαδή ποιόν κόσμο(;), στον άλλον, τον έναν, τους δύο... Ακόμα και η διακριτότητα της υποκειμενικότητάς μας, σε αντιδιαστολή με το κοινωνικό/δημόσιο πρόσωπό μας, οφείλουμε να είναι συνειδητοποιημένη - σε κάποιον βαθμό. Απαραίτητη και αυτή η δουλειά. Βέβαια, σχηματικά είναι όλα αυτά τα ζητήματα αντίληψης, έτσι; Οtherwise, you can't put your finger on it. Ειδικά αν σκεφτείς ότι μέσα σε όλα αυτά διαδραματίζει ρόλο και η βιολογία (πχ. ορμόνες)...