Τον εαυτό του κανείς θα τον βρίσκει και θα τον εξελίσσει - αν και όσο το κάνει - πάντα μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνικής ομάδας είτε μιλάμε για κάποια παραδοσιακή κοινότητα είτε για αστικού μοντέλου μοντέρνα/μεταμοντέρνα κοινωνία είτε για ένα μπαστάρδεμα αυτών (ούτως ή άλλως, άνθρωπος εστί κοινωνικό ον). Καλώς ή κακώς, η κοινωνία μας είναι η μεγαλη μήτρα μας, με ό, τι αυτό συνεπάγεται.Μα η δυτική σκέψη της οποίας ιστορικά και πολιτισμικά είμαστε (άξιοι ή ανάξιοι) κληρονόμοι πάντως, όπως αυτή εκφράστηκε από το Διαφωτισμό και από την κολοσσιαία φιλοσοφική σκέψη που βασίστηκε στις θεμελιώδεις αρχές του, μας επιτρέπει να βρισκόμαστε σε (ανώτερη) θέση επανεξέτασης, επεξεργασίας, αμφισβήτησης και δημιουργικής αναπλαστικής επενέργειας πάνω σε εαυτό και περιβάλλον. Η μεγάλη τομή της καταξίωσης του ορθού λόγου καθώς και η έξαρση της ατομικότητας προκρίνονται ως στοιχεία επαναστατικής ανασυγκρότησης του ανθρώπου και της κοινωνίας του. Διότι εκείνα παρέχουν στον άνθρωπο τα εργαλεία για την χειραφέτησή του από οτιδήποτε θα τον κρατάει δέσμιο της μακρο-ιστορικής ή μικρο-ιστορικής στιγμής του. Σε αυτή τη βάση ομιλώ επί του προκειμένου. Και σε αυτή τη βάση είναι δυνατά και εφικτά τα ευκταία της προόδου την οποία επιζητούμε και επικαλούμαστε σε αυτή την κουβέντα. Οι κοινότητες των Μασάι που ανέφερες δεν έχουν τέτοιες καταβολές, δεν έχουν και τέτοιες προσβάσεις.Δεν ξέρω αν πιστεύω στη δυνατότητα της απόλυτης ισοτιμίας προσώπων (όχι θα έλεγα, για ένα σωρό λόγους), αλλά ρεαλιστικά υπάρχουν κοινωνίες που τα έχουν καταφέρει αρκετά καλά έστω. Ας αφήσουμε όμως το ιδεατό κατά μέρος, εφόσον μπορούμε για το λιγότερο ή περισσότερο καλύτερο (στη δυνατότητα βελτίωσης πιστεύω) υπό την έννοια που εξήγησα. Αν μια γυναίκα αποδέχεται το ρόλο του αντικείμενου - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με τη μια ή την άλλη υπόδυση, με τα μεν ή τα δε τερτίπια -, ή του κατώτερου όντος έστω, για το οποίο την έχει προετοιμάσει ας δεχτούμε το περιβάλλον της από τα πρώτα προνηπιακά της βήματα ακόμα, το σεξιστικό negging αποκτά στιβαρή υπόσταση, ακόμα κι αν καταδικάζεται από την ίδια τη γυναίκα μέσα από μια αυτόματη αντίδρασή της στα επιμέρους στοιχεία του. Κατά συνέπεια, όλα υποδηλώνουν ότι θα παραλλαχθεί και η άσκηση της τακτικής του, παραμένοντας ωστόσο σεξιστική αλλά με τρόπους που θα εφαρμόζουν στην νέα εκδήλωση που υιοθετείται το σεξιστικό μοντέλο, την πιο προκαλυμμένη ας πούμε. Ο όποιος λόγος περί προόδου εδώ είναι πρόφαση, άλλοθι για τη συνέχιση μιας πατριαρχίας μεταμφιεσμένης και διαρκώς μεταμφιεζόμενης σε σύγχρονους όρους.Αν μια γυναίκα δεν αποδέχεται αυτό το ρόλο εξαρχής, θέτοντας εαυτόν σε αυτεξούσιο ισότιμο ον, η ίδια η υπόστασή της απολύει την υποτίμηση από το όποιο "negging", η ίδια η αντίδρασή της είναι ξένο σώμα στην πρακτική του εφαρμογή όσα καλούπια κι αν αλλάξει η μορφή του. Ο ρόλος που της επιφυλλάσσει το μισογύνικο φορτίο του δεν της είναι εσωτερικευμένος (πια;), και έτσι η κακοποίηση ή υπονόμευση είναι διακριτή. Απορρίπτεται με τρόπο αιφνιδιαστικό, σαφή και κατανοητό! Μπορεί λοιπόν να συμμετέχει στο αποκαλούμενο "negging" αν και όσο της ταιριάζει και της είναι ευχάριστο (υποκειμενικό) - μπορεί ακόμα και να προβεί η ίδια σε αυτό - διότι το πραγματικό negging (πολιτικό/ιδεολογικό) δε βρίσκει έδαφος. Πέφτει όχι σε τοίχο, αλλά σε κενό(!) - ίσως εκεί έγκειται και όλη η διαφορά.Πρόσεχε, δεν υποτιμώ το ρόλο της παιδείας, της πολιτείας (των νόμων και της εφαρμογής τους), της διαπαιδαγώγησης, της γνώσης. Κι αν φαίνεται έτσι, είναι μάλλον επειδή τα παίρνω ως αυτονόητα, ως ήδη κεκτημένα, ενώ βεβαίως σε πλείστες όσες περιπτώσεις δεν είναι. Στη δική μας κοινωνία ίσως ως επί το πλείστον. Αλλά, και από την άλλη, αν δεν τα βλέπουμε ως αυτονόητα έστω ουτοπικά, ίσως να μη γίνουν ποτέ. Αnyhow...Παρακάτω έγινε ένα μικρό μπέρδεμα(;). Noμίζω συνέβη παρανόηση με το "by default", το οποίο εννοούσα ως κοινωνικά προκατασκευασμένο εαυτό, με αντιλήψεις, πεποιθήσεις, πλαίσια αναφοράς, πρότυπα κλπ. αυστηρά οριοθετημένα από το κοινωνικό περιβάλλον, αναφερόμενη κατά κύριο λόγο στο στάδιο πριν τη συνειδητοποίηση ή τη βιωματικότητα της ατομικότητας/υποκειμενικότητας ως τέτοιας - που οπωσδήποτε κάπου θα παρεκκλίνει - απέναντι στις ενυπάρχουσες εγγραφές της διατεταγμένης κανονικότητας στην οποία μας διοχετεύει, μας καναλιζάρει η κοινωνία από την πιο μικρή μας ηλικία και έκτοτε. Τέλος, ναι, η υποκειμενικότητα δομείται και από τις βιολογικές ορίζουσες του καθένα, αλλά δεν είμαι αρμόδια να αναλύσω πώς συμβαίνει αυτό. Δεν είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας μόνο από επιλογή αλλά και από την επενέργεια κυριολεκτικά εγγενών δυνάμεων (βιολογικών), πάνω στις οποίες βέβαια ασκούνται πιέσεις κοινωνιογενείς που στόχο έχουν τη συνοχή του συνόλου μέσω της ομοιογένειας.
