Πριν 3-4 χρόνια μου χτυπησαν την πόρτα ένα αγόρι και ένα κορίτσι γύρω στα 20-25. Το ντυσιμό τους θα το χαρακτήριζα γραφικά συντηριτικό αλλά δεν πήρα χαμπάρι τι ρόλο βαράνε μέχρι να ανοίξει το στόμα του το αγόρι και να πέσει το μάτι μου στο βιβλίο που κρατούσε.-Παρακαλώ;-Ναι γειά σας. Θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού (κάτι τέτοιο πρέπει να είπαν δεν θυμάμαι ακριβώς)-Λυπάμαι δε πιστε...-Δεν έχει σημασία. Ο θεός είναι ένας και θέλουμε να σας μιλήσουμε για...- Δεν καταλάβατε. Είμαι άθεη.-...- Καλό σας απόγευμα.- Μα δεν έχει σημασία ανεξαρτήτως της πίστης σας... Ολες οι θρησκείες...-Πάλι δεν καταλάβατε. Δεν πιστεύω πως υπάρχει θεός, οποιοσδήποτε θεός.-Πως γίνεται αυτό; Εεε... - Μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω αλλά δυστυχώς δεν μπορώ.-Συ...συγνώμη για την ενόχληση.Το ύφος μου δεν ήταν ούτε επιθετικό, ούτε ειρωνικό ίσα ίσα... ευτυχως είχα πέσει σε νομπάδες, δεν ήταν καλά εκπαιδευμένοι και τα έχασαν.Πάντως είχα και έγω μια συμμαθήτρια στο γυμνάσιο που ήταν μαρτυρας του Ιαχωβα, τότε κάναμε παρέα για κάποιους μήνες εξαιτίας μιας κοινης μας φίλης αλλά από ένα σημείο και μετά αρχισε να εκνευρίζεται με τις απόψεις μου και στο τέλος απλά έπαψε να μου μιλάει. Η φάση ήταν ότι προσπαθούσα μπροστά της να μην πολυεκφράζω την απουσία πίστης που είχα γιατί ήξερα τι παίζει με τα πιστεύω της αλλά αυτά τα πράγματα δεν κρυβονται εντελώς ειδικά οταν στο σχολείο γίνονται συζητήσεις μέσα στην τάξη την ώρα των θρησκευτικών.