Τα παλιά τα χρόνια σε κάποια κακόφημα σχολεία βάζαν μπροστά έναν κοντό να κάνει τσαμπουκά (ήτοι να είναι προκλητικός). Όταν κάποιος τσιμπούσε κι έβγαινε με τον κοντό ερχόταν μετά "η παρέα" (θυμάται κανείς το moto "έχω παρέα" στα 90s;) για να γίνει η μανούρα σωστά.Εδώ βγαίνει μια καλλίπυγος και περδικόστηθη κυρία που έχει πάρει απόφαση να θηλάζει σε δημόσιους χώρους το παιδί της μέχρι να πάει σχολείο. Το θηλάζει δε παντελώς τσίτσιδη παρουσία δημοσιογράφων και φωτογράφων (όλοι όταν πάμε σε μια ταβέρνα φωνάζουμε φωτογράφους, βάζουμε τον μάγειρα να γδυθεί και μετά φωτογραφιζόμαστε όλοι μαζί, είναι γνωστό αυτό). Περιμένει ένα αρνητικό σχόλιο για να ξεσπαθώσει κατά της καταπίεσης που υφίστανται οι (θηλάζουσες) γυναίκες και να πουλήσει τον ακτιβισμό της όσο στο μεσοδιάστημα πουλάει το εγώ της.Είναι win - win situation για την ίδια. Αλλά δεν κάνει να το πεις ότι όπου ακτιβισμός = προβολή του "εγώ". Τότε είσαι τουλάχιστον συντηρητικός, σίγουρα σεξιστής και μάλλον φασίστας.