#1 Αρχικά να πω ότι το δίπολο εννοιών καλού-κακού είναι ξεπερασμένο ως ηθική ταξινόμηση του κόσμου, ε..., sorry, παιδαριώδες ήθελα να πω. Λοιπόν, αφού, προς δική μου μεγάλη έκπληξη, δε βρήκες τίποτα άλλο σχετικό με το θέμα πέρα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη, έχω να σου προτείνω, πρώτα απ' όλα ένα βιβλίο του Scott Peck που έτυχε να διαβάσω πρόσφατα, το "People of the Lie. The Hope for Healing Human Evil." Είναι ενός Αμερικάνου ψυχίατρου και πνευματικού καθοδηγητή (well, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό...) και καταπιάνεται με τις μορφές, τις αφορμές αλλά και τις βαθύτερες αιτίες του Κακού. Δεν τρελάθηκα, είναι κάπως μπερδεμένο υφολογικά για δοκίμιο, εύκολα (τολμώ να πω) ψυχολογιοκεντρικό αλλά και επενδυμένο με μια κάπως άτεχνα κρυμμένη μεταφυσική/θρησκευτική κάπου διάσταση (εντάξει, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο σαν έργο). Αλλά διαβάζεται πάντως (γι' αυτό και στο προτείνω), και με τους τρόπους του απαντάει στο ερώτημά σου περί εντοπισμού του κακού/των κακών. Επομένως, ίσως εσύ να το εκτιμήσεις περισσότερο. Ο ελληνικός του τίτλος (από μετάφραση) "Άνθρωποι του ψεύδους", υπότιτλος "Μια πραγματεία πάνω στην έννοια του ανθρώπινου κακού". Το προηγούμενο βιβλίο του ίδιου είναι μια πραγματεία πάνω στην έννοια του Καλού, απ' όσο βλέπω (αυτό δεν το διάβασα). Αν σ' ενδιαφέρει κάτι τέτοιο...Έπειτα, σου συνιστώ ανεπιφύλακτα και εντόνως :- Hannah Arendt, "Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil" (= "O Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ : H κοινοτοπία του κακού"), όπου η συγγραφέας με αφορμή τη δημοσιογραφική της έκθεση (ανταπόκριση) από τη δίκη του Άιχμαν, εγείρει τη φιλοσοφική της πραγματεία για την ανθρώπινη κατάσταση αναφορικά με το κακό. Εξαιρετικό.Και τί σου 'χω για μετάαααα....- Friedrich Nietzsche, "Beyond good and evil" (= "Πέρα από το καλό και το κακό"), καθώς και - Friedrich Nietzsche, "On the Genealogy of Morality" (="H γενεαλογία της ηθικής"), όπου ο συγγραφέας μέσα από την τολμηρή φιλοσοφική του ανάλυση, τινάζει στον αέρα τις παραδοσιακές έννοιες του καλού και του κακού, καθώς και όλο το αξιακό σύστημα της Δύσης (συν τοις άλλοις, αποτελεί και μια σφοδρή κοινωνι(ολογ-ι)κή κριτική σαφώς), δια της εις βάθος κριτικής του ΚΑΙ στο φιλοσοφικό κατεστημένο της εποχής. Από τα υψηλότερα έργα του ανθρώπινου πνεύματος.Μην τα φοβηθείς, ξέρω τί σου λέω.
