Ασπρόμαυρες ή έγχρωμες φώτο, καθώς πρέπει ντύσιμο ή χύμα, στημένες ή αυθόρμητες πόζες, οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Πάντα επιζητούσαν και θα επιζητούν την ανθρώπινη επαφή, την ξένοιαστη στιγμή, τον χαβαλέ, ασχέτως κοινωνικών επιβολών. Όταν βλέπω κάποια σοβαροφανή πρόσωπα σε κιτρινισμένες ασπρόμαυρες φώτο (αγνώστων ή και δικών μου προσώπων), ακόμη κι αν φαίνονται βαρετές σε πρώτο επίπεδο, έχει ενδιαφέρον να σκεφτείς ότι δεν έπαυαν να είναι άνθρωποι. Να θέλουν και να ζητούν, ελευθερία, χρήμα, καταξίωση. Να ερωτεύονται. Να μισούν.Να πονάνε. Να θέλουν ευτυχία, ξενοιασιά ή και εκδίκηση.Αλλά μια κοινωνική επιταγή ή απλά η "μόδα" της εποχής τους επέβαλε να ποζάρουν..."κάπως". Χωρίς ίχνος συναισθήματος. Όπως ΕΠΡΕΠΕ! Με κάθε παρέκκλιση από αυτό που η κοινωνία επιβάλλει να είναι αφορμή για γέλιο, αμηχανία ή και χλευασμό.Βλέποντας τις παραπάνω εικόνες και με το παραπάνω σκεπτικό, κόλλησα σε 3-4 όπως την κυρία με τα φλιτζάνια, την άλλη στην παραλία που βρέχει τα πόδια της με ένα ειλικρινές χαμόγελο ανεμελιάς ή εκείνη που κάνει γκριμάτσες προς το τέλος. Μπορείτε να φανταστείτε μια εποχή που οι παραπάνω εικόνες έμεναν θαμμένες, κλειδαμπαρωμένες σε καποιο συρτάρι, σαν ένα βρώμικο μυστικό που μπορούσαν να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια κάποιου ανθρώπου;Για κάποιον λόγο μου έρχεται η εικόνα 2 πιτσιρικιών να βρίσκουν κατα λάθος μια τέτοια φώτο ξεχασμένη σε ένα συρτάρι κι όλο σοκ και δέος να λένε: " Η θεία Τζούλια χωρίς παπούτσια!! Βρέχει τα πόδια της!! Ααα!". Και να κοκκινίζουν από ντροπή...Πόσο κουτοί είμαστε σαν είδος...!