Και ακόμα μία (για μένα)αυτονόητη διευκρίνηση: Φυσικά και οι υλικές στερήσεις είναι πολύ πραγματικές, και πολύ υπαρκτές, και πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και προφανώς ανοίγουν την πόρτα σε ένα σωρό άλλα, συναισθηματικά και πρακτικά προβλήματα. Προφανέστατα και ένα παιδί δε μπορεί να τρώει αγάπη. Όμως η διαφορά είναι ότι: Οι συνθήκες διαβίωσης έχουν πάντα ακόμα και μικρή πιθανότητα να αλλάξουν, και επειδή νιώθουμε πως δεν αναφέρονται σε εμάς προσωπικά, αλλά στην οικογένεια ή το σύνολο, είναι τελικά μικρότερο τραύμα από τις συναισθηματικές στερήσεις. Ιδανικό είναι να μην υπάρχει καμία από τις δύο, αλλά μερικές φορές πορευόμαστε με το "μη χείρων βέλτιστον"...