Επειδή εγώ, Aloutero, δε βαριέμαι να σου γράψω, παρά τις ελλιπείς εξηγήσεις σου, μιας που σπεύδεις να μου απαντήσεις για να μου πεις ότι βαριέσαι να μου απαντήσεις (σκέτη αυτο-παρωδία είσαι στ' αλήθεια...), θα το κάνω ευθύς αμέσως.Ω! Ναι, είμαι πολύ σοβαρή! Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω πολύ καλά σε προσωπικό επίπεδο αυτούς στους οποίους είχα δανείσει, ως έφηβη κι εγώ τότε, και μόνο άνθρωποι που δεν έχουνε μάθει να παλεύουν στη ζωή τους δεν είναι, σε πληροφορώ ότι μπορεί να μην είχαν και την καλύτερη ανατροφή αλλά επρόκειτο περί αληθινά όμορφων ανθρώπων που μόνο κακομαθημένους δε θα τους χαρακτήριζε κανείς. Εξάλλου, αυτός ήταν ο λόγος που έμεινα άναυδη με τον τρόπο που δεν συναισθάνονταν την αξία του χρήματος από τη μια (λες και ήταν ένα μαγικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα για κάποιες στιγμές ένιωσα πως το αντιμετώπιζαν), και το μέτρο της διαχείρισής του από την άλλη. Αλλά πού να τα υποψιαστούν συγκεκριμένα αυτά, όταν βογκούσαν από ανάγκες ανικανοποίητες, από δίψα για όσα δεν είχαν αυτοί από μικροί ενώ για τους υπόλοιπους έμοιαζαν να είναι αυτονόητα; Και όταν τα μόνα χρήματα που είχαν πιάσει μέχρι τότε στα χέρια τους από τους δικούς τους ήταν για να τρέξουν στο περίπτερο ή στο ψιλικατζίδικο για κανένα θέλημα; Ούτε για το κυλικείο στο σχολείο δεν είχαν να τους δώσουν. Όταν τα ρούχα τους προέρχονταν από stock - δηλαδή τα έπαιρναν δωρεάν - και τα λίγα παιχνίδια τους όλα δώρα από συγγενείς και φίλους. Όταν τη μόνη εξωσχολική δημιουργική δραστηριότητά τους αποτελούσε ο προσκοπισμός (δωρεάν γαρ); Και οι μόνες τους εκδρομές ήταν σύντομες βόλτες στα πέριξ και στο χωριό τους; Θυμάμαι ότι η οικογένεια του ενός απέκτησε (ένα μεταχειρισμένο της κακιάς ώρας) αυτοκίνητο για πρώτη φορά όταν το παιδί τους ήταν δεκατριών ετών. Kαι όχι, δε νιώθουν ότι η ζωή τους χρωστάει - σίγουρα πάντως όχι περισσότερο από ό, τι όλος ο υπόλοιπος κόσμος.Oμολογώ ότι από το ευρύ περιβάλλον μου - και γνωρίζω αρκετό κόσμο όλων των οικονομικών στρωμάτων -, από τα παιδιά της γενιάς μου (της γενιάς μου!! Το τονίζω γιατί έχει σημασία), που μεγάλωσαν σε τόσο οικονομικά στερημένα σπιτικά, μόνο ΔΥΟ άτομα διέπρεψαν, όπως λες. Οι υπόλοιποι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δουλεύουν για το μεροκάματο της πείνας ή μετανάστευσαν στο εξωτερικό, όπου κι εκεί το ίδιο κάνουν αλλά τουλάχιστον καλύπτονται από υγειονομική περίθαλψη της προκοπής και οι μισθοί είναι σαφώς καλύτεροι, και βεβαίως οι γενικότερες συνθήκες ζωής που απολαμβάνουν κάπως βελτιωμένες κι αυτές, λόγω του προηγμένου πολιτισμού των κοινωνιών.Εκείνοι οι δύο μοναδικοί, στους οποίους αναφέρομαι, ήταν σπουδαία ταλέντα που κέρδισαν ένα σωρό υποτροφίες, τους υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και κατά την έξοδό τους από αυτά ήσαν περιζήτητοι επιστήμονες - ερευνητές· και όντως διέπρεψαν στον τομέα τους. Δεν αρνούμαι βεβαίως ότι θα υπάρχουν και άλλες αρκετές εξαιρέσεις ατόμων, προερχόμενα από οικογένειες αυτής της οικονομικής κατηγορίας, που δεν έτυχαν στην αντίληψή μου. Ωστόσο, παραμένουν εξαιρέσεις βεβαίως. Οι περιπτώσεις στις οποίες λέω ότι παρατηρώ πρώην φτωχοί με καταπιεσμένες ανάγκες να αναπτύσσουν μια διεστραμμένη σχέση με το χρήμα, όταν στην πορεία της ζωής τους βρίσκουν τα μέσα και τις ευκαιρίες για να τους παρέχεται άνετα, είναι κατά κύριο λόγο εκείνων που το απέκτησαν μέσω ενός συντρόφου/γάμου, σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες πάντα. Αλλά και όχι μόνο : έχω δει στερημένους ανθρώπους κυριολεκτικά να αυτοκαταστρέφονται μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή στη ζωή τους απέκτησαν τα εφόδια (μέσω της ανώτερης εκπαίδευσης) για να αρδεύουν - ναι, να αρδεύουν, όπως το λέω - χρήματα μέσω εξαπατήσεων. Και, αντί να αξιοποιήσουν τα προσόντα τους προς μακροπρόθεσμο όφελός τους, έκαναν μόνο αυτό. Καθώς η απληστία τους άγγιζε το όριο της παράνοιας. Στα δικά μου μάτια ήταν εξώφθαλμη παρανοϊκή σχέση με τον επιζητούμενο - τόσο κραυγαλέα - πλούτο, που τελικά απέκτησαν δια αυτής της οδού! Και έχασαν ξανά (!) καθαρά από δική τους υπαιτιότητα - μαζί με κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δυνατότητας κοινωνικής, οικονομικής ή προσωπικής αξίωσης αυτή τη φορά. Και όλα αυτά προ οικονομικής κρίσης. Αν αρνείσαι ότι αυτά τα φαινόμενα σχετίζονται άμεσα με τις υλικές στερήσεις της παιδικής ηλικίας, well, I rest my case. Για εμένα δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι εκεί βρισκόταν η ρίζα του κακού για τα δεινά θέματα που περιέγραψα - αν θες τα έχω και βιωμένα στις αναμνήσεις μου στην τελική. You can't take that from me (lol). Δεν ξέρω αν θεωρώ προδιαγεγραμμένη τη μελλοντική πορεία των παιδιών που μεγάλωσαν/μεγαλώνουν σε τέτοιες άσχημες συνθήκες. Προδιαγεγραμμένη όχι, δε θα το έλεγα. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον - υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Αλλά οπωσδήποτε δεν την θεωρώ ευοίωνη.
