LOL. Αφόρητα ενοχλημένη, μού 'ρχεται να ουρλιάξω. Τα σπουδαία επιχειρήματά σου για τα οποία έγραψα τον χαρακτηρισμό μας τα φυλάς για έκπληξη υποθέτω, μάλλον γι' αυτό δε μας τα φανερώνεις.Το πατρονάρισμά σου να το βάλεις εκεί που ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς, εκεί ανήκει. Τελευταίο σχόλιο, Aloutero, από 'μένα για 'σένα. Αντιλαμβάνομαι τί εννοείς λέγοντας ότι αυτά που έγραψα καλύπτονται από τις δικές σου εξηγήσεις (νύξεις θά 'θελες να πεις βέβαια, αλλά η κοφτερή ματιά σου που ξεπερνά τις επιθυμίες μου δεν σε διευκόλυνε να το διακρίνεις). Αλλά το σχόλιό μου - έστω εμμέσως και υπαινικτικά - νομίζω ότι έδινε κάποια προοπτική σε όσα λες. Anyway. Σου απαντώ ευθέως σ' αυτό που ζητάς.Μου δίνεις την εντύπωση πως θεωρείς το κοινωνικό περιβάλλον ένα εύκολα προσπεράσιμο εμπόδιο που μια χαρά μπορούν οι γονείς να μάθουν στα μικρά τους παιδιά να υπερπηδούν και να αγνοούν. Κρίνω αδιανόητη μια τέτοια σκέψη! Στην καλύτερη περίπτωση, επιπόλαιη. Η κοινωνία μέσα στην οποία διαβιεί και εξελίσσεται ένας άνθρωπος, οι συνθήκες της, το σύστημά της, οι αξίες της, τα πρότυπά της, ο κυρίαρχος τρόπος ζωής, οι μέσοι όροι διαβίωσης που συναντά και αντιλαμβάνεται παντού γύρω του δεν συνιστούν καταστάσεις και αναφορές που δεν μπορούν να αγγίξουν το άτομο, να το επηρεάσουν, να το προσδιορίσουν, να το οδηγήσουν. Όλα αυτά τα στοιχεία θα εγχαραχτούν μέσα του - αυτό είναι προδιαγεγραμμένο να συμβεί. Ο τρόπος που θα αλληλεπιδράσει με αυτά θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους. Και μία από αυτές βεβαίως αποτελεί και η διαπαιδαγώγηση που θα λάβει από την οικογένεια. Μα πώς ακριβώς θα καλύψει μια οικογένεια εκείνα που εμπράκτως ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει σε καθημερινή βάση ότι του λείπουν και πώς θα φροντίσει να εξαλείψει το αίσθημα μειονεξίας και ανισότητας που όχι μόνο καραδοκεί, αλλά, όπως είναι φυσικό, εισβάλλει ορμητικό μέσα του; Καμιά οικογένεια μόνη της και κανένας εμπνευσμένος και εμφορούμενος από αγάπη και την καλύτερη δυνατή παιδεία γονιός δεν είναι ικανός και επαρκής για κάτι τέτοιο. Διότι το παιδί δε μεγαλώνει κεκλεισμένων των θυρών και δεν είναι άθικτο και οχειρωμένο στις χειμαρρώδεις εξωτερικές επιδράσεις ούτε απομονωμένο από όλων των ειδών τα ωφέλιμα και τα βλαβερά ερεθίσματα - ειδικά στην εποχή μας, με τόσα τεχνολογικά μέσα να το βομβαρδίζουν αδιαλείπτως με πληροφορίες και εικόνες του έξω κόσμου. Kαι, πιο φιλοσοφικά μιλώντας, ποιός σου είπε εσένα ότι ένας άνθρωπος - οποιασδήποτε ηλικίας - είναι διατεθειμένος να υποστεί τόσες ταλαιπωρίες και αντιξοότητες στη ζωή του για να καλύψει ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΙΣ ανάγκες για τα standards της σημερινής εποχής; Kαι, γιατί θα έπρεπε να είναι διατεθειμένος, in the first place, για κάτι τέτοιο; Και γιατί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αυτονόητο να μπούμε καν στον κόπο να του το μάθουμε αυτό, εννοώ, ενώ θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε χωρίς να πληγωθεί και να βασανιστεί τόσο, κανένας ποτέ; Καθόλου αυτονόητο δεν το θεωρώ, λοιπόν. Το αντίθετο, μάλλον.
