το "δε με πείθεις" δεν ήταν ξεκάρφωτο και μόνο του, είχε και συνέχεια η πρόταση. Την ξαναδιαβάζω, δε μου φαίνεται ακυρωτική, αλλά τί να πω, μπορεί και να ήταν, και να μην το καταλαβαίνω. Στόχος μου δεν ήταν ούτε να σε ακυρώσω αγαπητή πανέξυπνη, ούτε να πώ ότι λες ψέμματα. Απλά να σου δώσω ότι, από την δική μου οπτική γωνία, δεν ήσουν κωλόπαιδο, απλώς παιδί. Εκεί πήγαινε το "δε με πείθεις". Επειδή ακριβώς ως παιδιά, μας λείπει η εμπειρία, η κατανοηση και τα δεδομένα για τη ζωή που έχουμε ως ενήλικες, τα συναισθήματά μας είναι πολύ διαφορετικά (και προς το καλύτερο, και προς το χειρότερο). Είναι πολύ μεγάλο κρίμα που δεν πρόλαβες να επικοινωνήσεις την αλήθεια σου στους γονείς σου, όμως κάτι μου λέει ότι τη διέβλεπαν, διότι σε γέννησαν και σε ήξεραν. Και το γεγονός ότι σε αγάπησαν και σε στήριξαν, οπωσδήποτε σε δυνάμωσε ώστε να καταφέρεις όσα κατάφερες, και σίγουρα το αναγνωρίζεις. Μπορώ να επεκτείνω, αλλά τα γράφει καλύτερα σπό πάνω μου ο σμάιλντε :)