#6Διάβαζα την ιστορία σου και νόμιζα πως έβλεπα την δική μου με κάποιες μικρές αλλαγές. Δεν θα σου πω τι να κάνεις, θα σου πω τι έκανα εγώ. Ο θυμός, η πίκρα, η οργή, η απογοήτευση, το παράπονο που ένοιωθα μέσα μου λόγω του πατέρα μου με έτρωγε τόσο ύπουλα που δεν το καταλάβαινα. Έπρεπε να καταρρεύσω για να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Πήγα σε ψυχολόγο νομίζοντας πως για ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΑΥΤΟΣ! Πόσο λάθος έκανα! Φταίει ο πατέρας μου, η μητέρα μου, εγώ. Όλοι κάπου έχουμε κάνει λάθος. Όλοι έχουμε μερίδιο στην ευθύνη. Συνειδητοποιώντας λοιπόν αυτό, μίλησα με τον πατέρα μου μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική! Δεν πήγαν όλα πρίμα αλλά επειδή εγώ το είχα δουλέψει πολύ μέσα μου, ακόμα κ τις απαράδεκτες ατάκες που μου είπε σ εκείνη την συνάντηση, μπόρεσα να τις δω ψύχραιμα, να τις φιλτράρω με αγάπη και να μη γίνω κουρέλι. Να μην αρχίσω να του φωνάζω και να τον κατηγορώ. Να τον δω εκτός από μπαμπά και σαν άνθρωπο. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει αφού προχωράμε πολύ αργά, αλλά σταθερά. Εκτός από εμένα θέλει κ αυτός τον χρόνο του. Αν δεν είχα κάνει δουλειά με τον ψυχολόγο κ απλά είχα "αφήσει πίσω" το παρελθόν, χωρίς να μιλήσω γ αυτό, χωρίς να το χωνέψω, χωρίς να το κάνω κομμάτι της ζωής μου και όχι σαράκι που με τρώει, με την πρώτη ένταση, η σχέση θα γκρεμιζόταν σαν πύργο από τραπουλόχαρτα και τότε η πίκρα, ο θυμός κ όοολα τα υπόλοιπα συναισθήματα που είχα κουκουλώσει με την ψεύτικη ψυχραιμία μου θα εμφανίζονταν κ αυτή τη φορά απλά θα μ έτρωγαν..Σκέψου το!Ότι και αν κάνεις, σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να βρείς γαλήνη μέσα σου και ζεστασιά από τους αγαπημένους σου.
