Δεν συγκινήθηκα μόνο, έκλαψα κιόλας. Έχοντας ζήσει κάτι παρόμοιο, ως μητέρα, όχι σαν παιδί, και μην έχοντας "φτιάξει ξανά την ζωή μου" με κανέναν καλό άνθρωπο, το μελημά μου ήταν και είναι να μην φέρνω στον γιό μου διλήμματα, όσο κι αν πονούσα. Και λέω πονούσα γιατί περνωντας τα χρόνια (πολλά χρόνια) δεν με πειράζει πια. Θεωρώ οτι τα παιδιά μας χωρίς να φταιίνε σε κάτι περνάνε μεγάλο ζόρι με τέτοιες καταστάσεις, γι αυτό δεν χρειάζεται να τα επιβαρύνουμε κι άλλο. Και στα δικά μου μάτια η μαμά της ειναι πραγματική ηρωίδα, όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια κι εφόσον είναι τώρα καλά, ας αφήσει την Dr Irol να ηρεμήσει, να της φύγει ο θυμός. Dr Irol δεν μπορούμε πάντα να καταλάβουμε γιατι καλοί άνθρωποι οι δικοί μας άνθρωποι κάνουν τόσες άσχημιες ή γιατί γίνονται τοσο σκληροί. Άλλα δεν έχει σημασία άφησε πίσω σου τα περασμένα. Να πεις και στην μητέρα σου να τα ξεχάσει. Ο θυμός δεν βοηθάει, σε δηλητηριάζει. Να σκέφτεσαι μόνο οτι όλα πήγαν κάλα. ΥΣ: να φτιάξεις την ζωή σου το έβαλα σε εισαγωγικά γιατί μου φαίνεται κάπως αστείο. Οταν μου το λένε τους απαντώ οτι την έχω συνεργείο.