Ένα γενικότερο σχόλιο, εξ αφορμής των ερωτήσεων 1 και 7:Όταν μιλάμε για κάτι που μας απασχολεί, ο καλύτερος, συντομότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος, κατά τη γνώμη μου, είναι η σαφήνεια, ώστε ο άλλος να καταλάβει ακριβώς περί τίνος πρόκειται όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τί εννοώ; Αναφορά σε πράξεις και γεγονότα, πώς και τί συνέβη αυτό που συνέβη, τί είναι αυτό που μας προβληματίζει, χωρίς συναισθηματικούς χαρακτηρισμούς στην αρχή από πλευράς μας. Στη συνέχεια, βέβαια, μπορούμε και πρέπει να αναφερθούμε στις δικές μας συναισθηματικές αντιδράσεις και ανησυχίες, στη δική μας ερμηνεία του γεγονότος, αλλιώς δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά ρομπότ. Είναι όμως κομβικής σημασίας να περιγράφουμε στην αρχή όσο μπορούμε πιο αντικειμενικά τα γεγονότα, χωρίς φόβο και πάθος. Το να περιοριζόμαστε στην ασαφή και περιφραστική περιγραφή με χαρακτηρισμούς κι ερμηνείες τύπου "ο τάδε μου έκανε κάτι χοντρό, μου συνέβη κάτι άσχημο, η συμπεριφορά της ήταν απαράδεκτη, κλπ", δείχνει μόνο τη δική μας συναισθηματική οπτική και αντίδραση απέναντι στο γεγονός, δεν είναι το ίδιο το γεγονός. Ο άλλος δεν μπορεί να μας καταλάβει, ούτε και να μας βοηθήσει έτσι, γιατί δεν του αφήνουμε κανένα περιθώριο να καταθέσει τη δική του ερμηνεία, η οποία ενδέχεται να είναι διαφορετική αλλά εξ ίσου χρήσιμη και διαφωτιστική. Το να μπορούμε να παίρνουμε αποστάσεις από αυτό που περιγράφουμε, ξεκαθαρίζοντας και διαχωρίζοντας μέσα μας το γεγονός από το συναίσθημα, δείχνει πολλά · κατ'αρχάς, μας δείχνει επικοινωνιακά ανοιχτούς, γενναίους κι έτοιμους να αντιμετωπίσουμε πραγματικά αυτό που μας προβληματίζει. Το όλο θέμα στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι να συναντηθούμε κάπου στη διαδρομή. Εκεί είναι όλη η ουσία. Διαφορετικά, φαινόμαστε σαν παλαβοί που έχουμε σκαρφαλώσει σε μια ραχούλα ο καθένας και φωνάζουμε τα δικά μας, χαμένοι στην ηχώ των συναισθημάτων μας.:)