Επανάληψη μιας τυπικής και πολύ συνηθισμένης συμπεριφοράς. Ξεκίνησε κυρίως στη βικτοριανή εποχή. Οι τότε ‘τουρίστες’ πήγαιναν στα διάφορα μέρη και είχε τεράστια σημασία να καταγράψουν και να μεταδώσουν τις προσωπικές εντυπώσεις τους. Άσχετα αν αυτές ήταν πανομοιότυπες με τις εντυπώσεις όλων των υπολοίπων ‘τουριστών. Ήταν οι **δικές τους** εντυπώσεις. Χωρίς μοίρασμα το ταξίδι ήταν ημιτελές.Η εκδοχή αυτής της συμπεριφοράς την εποχή του ’60 και ’70 διαμορφώθηκε στο «ήμουν κι εγώ εκεί» (I was there too). Π.χ. Γούντστοκ, διαδηλώσεις για το Βιετνάμ, κτλ.Το πλέον πρόσφατο και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η πτώση των Δίδυμων Πύργων. Προσωπικά σχόλια κάθε Αμερικανού για την τραγωδία, σύλλογοι όπως ‘Γκέι Άτομα για την Αμερική’, ‘Σύλλογος ατόμων για τα κατοικίδια ζώα που χάθηκαν στην τραγωδία’, κοκ. Με κάθε τρόπο έπρεπε να (από)δείξουν την εκεί παρουσία τους. Τα συναισθήματά τους για το συμβάν. Άσχετα αν αυτά ήταν πανομοιότυπα με των υπολοίπων. Και από ένα σημείο και ύστερα, η απόδειξη της προσωπικής παρουσίας γίνεται σημαντικότερη από το ίδιο το συμβάν.Κάπως έτσι αντιδρούν και οι άνθρωποι στις φωτογραφίες. «Ήταν εκεί.» Απλά αποδεικνύουν την παρουσία τους αυθόρμητα, χωρίς προσχήματα, με την ψηφιακή μόδα των selfies και άρα, άκομψα.