Συγκινήθηκα πολύ (και έκλαψα) με το κείμενο σου.. Αλλά και χάρηκα γιατί ένιωσα ότι είμαστε πολλοί που νιώθουμε το ίδιο και ο πόνος σαν να μοιράζεται έστω για λίγο. Ειδικά η κουβέντα με την αγκαλιά και την φωνή στο τέλος, το σκέφτομαι κάθε μέρα. Επίσης πάω να βγάλω το κινητό να την πάρω να της πω νέα όταν κάτι συμβεί και σε κλάσματα δευτερολέπτου μου έρχεται η πραγματικότητα κατακούτελα.. Πάντως εγώ δεν έχω ακόμη το θάρρος να δω ούτε φωτογραφίες, λυγίζω, πόσο μάλλον να δω dvd κλπ.