#5 Σε group art therapy με ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν δίπλα μου, ποια ήταν η ποιο αμήχανη στιγμή μου. «Γιώργο μου, το πιο πρόσφατο είναι όταν ο κολλητός μου είχε αναλάβει την ανακαίνιση ενός μαγαζιού και με κάλεσε στα εγκαίνια. Εκεί αρχίσαμε να λέμε τα κουσούρια μας και εγώ τους είπα ότι δεν συγκρατώ ονόματα. Γυρίζει ένας τύπος που μιλούσαμε εδώ κι ένα τρίωρο και με ρώτησε πώς τον λένε. Όπως καταλαβαίνεις δεν θυμόμουν. Εκείνη τη στιγμή Γιώργο, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί».Όσο έλεγα την ιστορία, ο Γιώργος με κοίταζε περίεργα. Και συνεχίζω, «γι'αυτό Γιώργο μου, δεν μας βγαίνει πάντα σε κάλο τόση ειλικρίνεια».Γυρίζει το παιδί και με απόγνωση μου λέει, «δεν με λένε Γιώργο, Γιάννη με λένε». Πέσαμε όλοι κάτω από τα γέλια, με τη ψυχολόγα να προσπαθεί μάταια να μας συνεφέρει. Έχουν περάσει χρόνια από τότε αλλά ακόμα γελάω όταν το θυμάμαι.