Τώρα που είπες "με το μάγουλο στο πεζοδρόμιο", θυμήθηκα μια δική μου ιστορία που για εμένα ωστόσο δεν ήταν και ακριβώς αστεία...Βγαίνοντας πριν το χάραμα - αλλά όχι μονάχη, με παρέα - από ένα club όπου είχα πιει τα άντερά μου, είχα χορέψει μέχρι θανάτου, είχα γελάσει σαν να μην υπάρχει αύριο, είχα περάσει τέλεια, είχα φορέσει αυτοσχεδίως και ελαφρύτερα ρούχα που μου δάνειζε ο ένας και ο άλλος από την παρέα μου, γιατί μέσα στο club και ιδρώνοντας από το ξέφρενο γλεντοκόπι είχα βγάλει τη μπέμπελη με τα δικά μου, σκοντάφτω ακριβώς πάνω στην έξοδο και, όπως ήμουν σαν κινούμενο ζόμπυ με πολύχρωμο σώμα, και για εφέ πρόσωπο βαμμένο από στεγνή ταγκισμένη μπογιά (πάνω-κάτω η τυπική εικόνα μου μετά από clubbing), φυσικά δε μου έχει απομείνει δύναμη όχι για να πιαστώ από πουθενά πέφτοντας - λες και θα προλάβαινα με τα φοβερά αντανακλαστικά εκείνης της στιγμής -, όχι για να βάλω μπροστά τα χέρια μου για να με προστατεύσω από πιθανό χτύπημα κατά την πτώση, αλλά ούτε η ελάχιστη απαιτούμενη για να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι. Απορώ και πώς περπατούσα πριν. Aλλα μηχανικά, σαν ζόμπυ - τα είπαμε. Έπεσα, λοιπόν, σαν κινούμενο σχέδιο ή, ακριβέστερα, σαν ξύλινη μασίφ πόρτα. Με το κορμί έξω από την εξώπορτα του μαγαζιού, με το μάγουλο στο πεζοδρόμιο, τα χέρια στην έκταση και τα πόδια ακριβώς πάνω στην έξοδο, εκεί που σκόνταψαν. Μένω ακίνητη, καθώς, παρότι καταλάβαινα τα πάντα, δεν μπήκα καν στον κόπο να προσπαθήσω να κουνηθώ, πού δυνάμεις; Ούτε το στόμα μου δεν μπορούσα να ανοίξω να βγάλω μια πνιχτή κραυγή έστω, να ειδοποιήσω. Και γι' αυτό έμεινα εκεί για 30'' περίπου, ξαπλωμένη στην ίδια και απαράλλακτη στάση. Η παρέα μου, που προπορευόταν κατά την έξοδό μας, δεν είχε αντιληφθεί τίποτα ακόμα γιατί, εν τω μεταξύ, πρόλαβε να απομακρυνθεί κάποια μέτρα παραπάνω από το μαγαζί. Έτσι, αβοήθητη κοιτόμουν και χάζευα το πλακόστρωτο, κολλημένη μπρούμυτα πάνω του. Ώσπου νιώθω τον μπράβο του μαγαζιού να με σηκώνει λες και ήμουν πλατφόρμα! Απόλυτα οριζοντιωμένη, στο μπρούμυτο - επαγγελματική δουλειά, όχι λες και σηκώνεις σακί από πατάτες. Ούτε κατάλαβα για πότε βρέθηκα στην ίδια ακριβώς στάση (παίζει να μην είχαν υποκύψει στη βαρύτητα ούτε τα χέρια μου - αυτό δεν το θυμάμαι) ενάμιση μέτρο ψηλότερα από το έδαφος που λίγο πριν δέχτηκε ατάραχο τη βία του ταλαίπωρου κορμιού μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι είμαι σ' αυτή την εξαϋλωμένη κατάσταση και ζω αυτό το σουρεάλ πράγμα ντυμένη σχεδόν χορεύτρια κόνγκα (ενώ αρχικά είχα μπει στο club ντυμένη Μιμή Ντενίση). Ε, εκεί ήταν που το ποτήρι ξεχείλισε και είπα μέσα μου "Θεέ μου, τί decadence!!". Και έτσι όπως είμαι σαν αεροπλανάκι στα χέρια της "πόρτας" (αυτή κι αν ήταν μασίφ), έτοιμο να το πετάξει, με καθετο-ποιεί απότομα με άλλη μια μαγική κίνηση καρτούν-μποντιμπιλντερά και... συνεχίζω το περπάτημα από εκεί που το άφησα. Κάπου σ' αυτό το σημείο, και πριν καλά-καλά η παρέα μου καταλάβει τί ακριβώς έγινε τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που προηγήθηκαν, ακούω έναν από το απέναντι παγκάκι να λέει στο διπλανό του "Kαι στό 'πα, ρε μεγάλε. Απόψε θα τις ρίξω όλες.".
