Δεν ξέρω για την εποχή των γονιών μας (πριν τριάντα-σαράντα χρόνια), αλλά στη δική μας, πόσοι, νομίζεις ΔΕΝ αγοράζουνε μονόπετρο; Τί να πω, από την άλλη, μπορεί. Μακάρι δηλαδή. Εγώ δεν θυμάμαι να έχω γνωρίσει αρκετούς πάντως. Μάλιστα, γνωρίζω κι ένα ζευγάρι άνεργων που δεν είχανε να βάλουν ούτε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους (μένανε στο πατρικό της κοπέλας, μαζί με τους γονείς της και τη γιαγιά της), το οποίο περίμενε και παιδί, και στον αρραβώνα τους πήγανε και ξοδέψανε όλες τις οικονομίες τους για να πάρουν ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι. Μην τυχόν και πει κανένας από το περιβάλλον ότι αυτός ο γάμος δεν είχε μονόπετρο. Σ' αυτό υποθέτω είχε συντείνει και μία σχετική νύξη από κάποια κοινή μας φίλη που είχε προηγηθεί. Την είχα ακούσει με τα αυτιά μου και σας τη μεταφέρω αυτούσια (verbatim) : "Τιι;;; Δε θα σου πάρει μονόπετρο;;;".Όταν είδα το δαχτυλίδι την ημέρα του αρραβώνα τους, παραλίγο να μου πέσουν τα μαλλιά, δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου τί χονδροειδή βλακεία πήγανε και κάνανε. Ε, μετά από κανέναν χρόνο που γεννήσανε και είδαν τα ωραία, φύγανε στο εξωτερικό να βρούνε καμιά δουλειά, γιατί εδώ ούτε το παιδί τους δεν μπορούσαν να ταΐσουν. Πήραν και το μονόπετρο μαζί.Oπότε, για να απαντήσω και στην κοπέλα του #4 : Ναι, ασκείται κοινωνική πίεση να τελέσεις έναν γάμο με όλες τις επιταγές της κανονικότητας. Δηλαδή, σύμφωνα με την πεπατημένη, που σημαίνει όπως το κάνει η πλειονότητα του κόσμου. Είτε αυτό αφορά το δαχτυλίδι της νύφης είτε το ύφος του γάμου είτε το βαθμό και το είδος σχέσης με τους καλεσμένους (βλ. και #5) είτε ό, τι άλλο φανταστείς. Αλλά η ίδια πίεση ισχύει, αντιστοίχως, λίγο-πολύ για πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις και θεσμικές αποκαταστάσεις, αν όχι για όλες. Από εκεί και πέρα, όμως, εξαρτάται από τον προσωπικό παράγοντα το αν και σε τί βαθμό θα τηρήσει κανείς τα καθιερωμένα ή την παράδοση του τόπου του ή την επιθυμία της μάνας του, της θείας του(βλ.#5) και τα συναφή. Επίσης, σχετίζεται με το πόσες αντιστάσεις μπορεί και θέλει να προβάλλει το άτομο/ζευγάρι στις απαιτήσεις του περίγυρου (στη συγκεκριμένη περίπτωση, του οικογενειακού προπάντων), πόσο τα ίδια τα πρόσωπα γουστάρουν ή πιστεύουν ή ευθυγραμμίζονται με το κάθε ένα κυρίαρχο πρότυπο, ήθος και έθιμο κλπ. Και αυτό, διότι η τελετή του αρραβώνα/γάμου δεν πρόκειται για κάτι που αφορά ή επηρεάζει κάποιον άλλον εκτός από τον γαμπρό και τη νύφη, και έτσι, στην πραγματικότητα, δεν πέφτει λόγος σε κάνεναν τρίτο, όσο και να πιέζει. Εκτός κι αν η οικονομική του συμβολή είναι τέτοια που - και επιτηδείως το κάνει για να έχει τον πρώτο λόγο στην προετοιμασία και τον προσδιορισμό του γεγονότος ή και όλης της ζωής του ζευγαριού - και το ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.Εντάξει, περιττό και να αναφερθεί φυσικά ότι η τιμή του δαχτυλιδιού ουδεμία σχέση έχει με τα συναισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλον.
