LOL... Ιris, εγώ είχα πει σε κάποιον σύντροφό μου, όταν μου έκανε πρόταση γάμου, μην τυχόν και μου πάρει κανένα διαμαντένιο μονόπετρο από αυτά που φοράει και επιδεικνύει στο κάθε γάμο της και η κουτσή Μαρία, αλλιώς να ξεχάσει όλη την ιδέα περί γάμου. Δεν είμαι εγώ ίσα κι όμοια με την κάθε καρακίτς νύφη (από το νυφικό και μόνο καταλαβαίνεις το γούστο της : φρικαλέο). Μετά μου είπε ότι τότε θα πάει στη μάνα του, εν γνώσει της εννοείται, και θα πάρει ένα από τα πολλά ωραία δαχτυλίδια της (μεγαλοαστή από πάππο προς πάππο η μάνα του, είχε ένα τεραστίων διαστάσεων μπουντουάρ, φίσκα στο κόσμημα) και θα μου το χαρίσει. Αρνήθηκα, γιατί μου κακοφάνηκε για γαμήλιο δαχτυλίδι να φοράω ένα από δεύτερο χέρι (αν μου το έκανε δώρο η μέλλουσα πεθερά μου, θα είχα κατασυγκινηθεί βέβαια - ειλικρινά -, αλλά ο άντρας μου;;). Άκρη δεν έβγαινε, το γούστο του για κάποιο άλλο δαχτυλίδι δεν το εμπιστευόμουν. Έμοιαζε αδιέξοδο. Οπότε, μ' αυτά και μ' εκείνα, καταλήξαμε να διαλέξω μόνη μου, από την αγορά, το δαχτυλίδι που μου πήρε, δηλαδή που πλήρωσε. Πράγμα που συστήνω ανεπιφύλακτα στις ενδιαφερόμενες. Γιατί, τί θα κάνεις στην περίπτωση που δε σου αρέσει καθόλου αυτό που σου αγόρασε για δαχτυλίδι του αρραβώνα;; Δε θα το φορέσεις ποτέ ξανά;! Ή θα πας να το αλλάξεις;! (Βtw, στον αρραβώνα το παίρνουν το μονόπετρο - στο γάμο παίρνουν τις βέρες. Και στην Αμερική ακόμα, δύο δαχτυλίδια φοράνε, οι εύποροι τουλάχιστον που βλέπουμε στις αμερικάνικες σειρές/σαπουνόπερες κλπ. : ένα του αρραβώνα και ένα του γάμου· και τα επιδεικνύουν χαρακτηριστικά και τα δύο - καθόλου τυχαία ασφαλώς. Οι πολύ λεφτάδες, δε, παίρνουν στη γυναίκα τους δύο μονόπετρα, κανονικές γκουμούτσες : ένα για τον αρραβώνα κι ένα για το γάμο - αλλά διαφορετικά μεταξύ τους, για να μην τα μπερδεύει. Α, ξέρω πολλά για τις συνήθειες των ματσωμένων οικογενειών του L.A. - όλα από την τηλεόραση και το cinema.).