Πολύ σωστός, και θα προσέθετα ότι φανερώνει απύθμενο θράσος και πολιτικό κυνισμό (και από τέτοιον έχει αποδείξει εδώ και 3 χρόνια ότι διαθέτει απύθμενο ο ΣΥΡΙΖΑ) να συμμετέχεις ως κυβερνών κόμμα σε επετειακή πορεία για μία φοιτητική/λαϊκή εξέγερση ενάντια σε μία χούντα [αμφιβάλλω βέβαια κατά πόσον τα γεγονότα του '73 οδήγησαν από μόνα τους και μονοσήμαντα στην πτώση της δικτατορίας, όπως διαφημίζεται εδώ και 4 δεκαετίες από την αριστερά, ούτε θεωρώ ό,τι υπάρχει κάτι επίκαιρο στο Πολυτεχνείο, ότι "ο αγώνας συνεχίζεται", "η χούντα δεν τελείωσε το '73" κ.λπ., αλλά αυτά είναι άλλη συζήτηση] ενώ συνεγαλάζεσαι μία χαρά και έχεις οικοδομήσει συμμαχία με μία από τις πλέον αιμοσταγείς χούντες τη σήμερον, αυτή του Σίσι στην Αίγυπτο, με εκατοντάδες θανάτους διαδηλωτών και πολτικών αντιφρονούντων από το 2013 και έκτοτε. Ή που συμμαχεί με το μιλιταριστικό, apartheid κράτος του Ισραήλ. Η Ελλάς διάλεξε τους συμμάχους της (στην περιοχή είναι ο άξονας Ελλάς-Αίγυπτος-Κύπρος-Ισραήλ, ως τμήμα της γραμμής αντιπαράθεσης που ξεκινάει από την Ουάσιγκτον και φτάνει ως τον Ειρηνικό), πολύ φοβάμαι όμως ότι είναι δυνάμεις σε παρακμή και που θα είναι μεσοπρόσθεσμα οι χαμένοι της ιστορίας. Αυτό κάνουν αυτοί, ο Φίλης, ο Κοτζιάς, ο Καμμένος, προσφέρουν εκδουλεύσεις στον μεγάλο μπαμπά από την Αμερική που τα έχει χαμένα στο νέο πλέγμα διεθνών σχέσεων και οικονομικών ανταγωνισμών και γρυλίζει σαν αδέσποτο γέρικο σκυλί "make america great again". Η κάποτε ναυαρχίδα, ο παγκόσμιος νταβατζής δηλαδή, του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης να μετατρέπεται αίφνης σε υπέρμαχο του προστατευτισμού! Τι ξεπεσμός, τς τς τς! Για να μην πούμε για την μεταχείριση που έλαχε στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από το τιμημένο ελληνικό κράτος, παρακράτος και τους συμπλεγματικούς υπηκόους του, πλέον υπάρχουν ρεπορτάζ από διεθνή μέσα για την κατάσταση. Πώς το καθεστωτικό αυτό ναυάγιο της αριστεράς (δεν βάζω εισαγωγικά, αυτή είναι η αριστερά σήμερα, ό,τι πιο σιχαμένο υπάρχει, αυτό είναι το ιστορικό τέρμα του περιώνυμου κάποτε "δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό", του "ανανεωτικού κομμουνισμού", του Νεφελούδη και του Πουλαντζά) κατάφερε να πείσει τόσους κακομοίρηδες ότι διαφέρει ουσιωδώς από τους εκλογικούς αντιπάλους της, ότι το παραλήρημα της Κωνσταντοπούλου ή η μίζερη γραφειοκρατική περσόνα του Λαφαζάνη ή ο μοδάτος νάρκισσος Γιάνης ή ο αμόρφωτος που εξελέγη πρωθυπουργός, ότι αποτελούν κάτι νέο, προοδευτικό, μία τομή, ενώ είναι απλώς βγαλμένοι από τα πλέον ανθεκτικά υλικά της δημαγωγίας αλά γκρέκα και του πανταχού παρόντα πολιτικού προσοδισμού (χώρια που είναι πολύ λίγοι από την άποψη της τεχνοκρατίας, της τεχνικής της άσκησης εξουσίας, πέρα από το περιεχόμενο), είναι λοιπόν όλα αυτά αξιοπερερίεργα, ή όχι και τόσο, αν συνυπολογίσει κανείς τον αξιοζήλευτο ανθρωπότυπο που ορίζει ο νεοέλληνας, αυτός ο σχιζοφρενικός συνδυασμός συμπλέγματος κατωτερότητας και φαντασιώσεων μεγαλείου, διανοητικού λουμπενισμού και ηθικού κυνισμού.
