Ακολουθεί γενικότερο σχόλιο: Διαβάζουμε κατά καιρούς σ'αυτή τη στήλη για ανεκπλήρωτους έρωτες από τη μια και αγάπες ντεμί-σεζόν από την άλλη. Αυτές οι δύο περιπτώσεις έχουν ένα ενδιαφέρον κοινό χαρακτηριστικό: ο φόβος ανάληψης της πραγματικής ευθύνης για τη ζωή. Οι μεν βαυκαλίζονται ερωτευμένοι αιωνίως με ένα φαντασιακό ιδανικό, βολικά απρόσβλητο από τη φθορά του χρόνου και της καθημερινότητας, ως συναισθηματικό παυσίπονο που οι ίδιοι επέλεξαν να συνταγογραφήσουν για τον εαυτό τους απέναντι στους πραγματικούς πονοκεφάλους της ζωής, όπως είναι να γνωρίσεις, να αγαπήσεις και να ζήσεις πραγματικά με ένα συνάνθρωπο, με όλα τα άγχη, τις πικρίες και τις αγωνίες που αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη, έχουμε τους ανθρώπους που αυτοεγκλωβίζονται εθελοτυφλώντας και βιώνουν ανείπωτα συναισθηματικά αδιέξοδα, κατ'επιλογήν, από φόβο μήπως χάσουν και αυτο το λίγο που δεν τους καλύπτει μεν, αλλά τους κρατάει κάπως, με κάποιον ηλίθιο τρόπο, ζωντανούς. Είναι τα λεγόμενα ζόμπι της αγάπης, εξ ίσου φοβισμένα με τους φαντασιόπληκτους της πρώτης κατηγορίας, εξ ίσου ανεύθυνα, ανώριμα και ανέτοιμα να αναλάβουν την ευθύνη των συναισθημάτων και των πράξεών τους, της ίδιας τους της ζωής, εν τέλει. Αμφότερες περιπτώσεις οφείλουν να μάθουν να διαχειρίζονται, να ερμηνεύουν και να αποκωδικοποιούν με ωριμότητα τα συναισθήματά τους και να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους, γιατί η ζωή είναι μία, δεν έχει δεύτερη ευκαιρία, πάρτε το απόφαση μερικοί, μην σπαταλάτε άλλο χρόνο από τη ζωή σας ζώντας μέσα στην αυταπάτη.Η πραγματική αγάπη είναι τόλμη, δεν είναι δειλία, είναι ελευθερία, δεν είναι σκλαβιά.Αυτά και συγγνώμη για το κατεβατό :)