Ε, μα ναι!Αγαπητή φίλη της ερώτησης 7, ξεκινάς από λάθος αφετηρία: Βασανίζεσαι και λες: Τώρα, είναι εγωισμός να του πω πώς αισθάνομαι, ή αυθεντική έκφραση της αλήθειας μου; Ενώ, για να προχωρήσεις, θα έπρεπε να σε προβλημματίζει: Για ποιό λόγο αισθάνομαι έτσι επί επτά χρόνια, ενώ γνωρίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση ανταπόκρισης; Τι κερδίζω; Τί αποφεύγω με το να μένω εκεί; Χωρίς αυτομαστίγωμα και αρνητική κριτική. Αισθάνεσαι έτσι; Ωραία. Μπορείς όμως να δεις τί συγκαλύπτεται μέσα εκεί; Αφού αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό αφορά όχι εκείνον αλλά εσένα; Από εκεί να ξεκινήσεις. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, η ψυχοθεραπεία κατά τη γνώμη μου πάντα βοηθάει, αφού μπορεί να προσφέρει μία όσο γίνεται αντικειμενική εξωτερική άποψη, την οποία έχεις ανάγκη για να καταλάβεις ποιά είναι η δική σου αλήθεια κάτω από τη φαντασίωση.