Προβλέψιμη η απάντηση της Λένας. Eπιπλέον, εμένα δε θα με κάλυπτε. Εφόσον, καμία σημασία δεν έχει αν είχε καταλάβει ή όχι τα συναισθήματά σου. Δεν το ενίσχυσε, δεν το εκμεταλλεύτηκε κάπως - αυτό μετράει. Δεν έχουμε αντίστοιχα δεδομένα τουλάχιστον, για να υποθέτουμε ιστορίες για αρκούδες. Δεν συνιστά εγωισμό, αν διαμέσου της έκφρασής τους δεν εκβιάσεις τίποτα από τον άλλον ή δεν αρμέξεις την κατάσταση. Πολλώ δε μάλλον αν δεν περιμένεις καν τίποτα από αυτόν. Ποιόν αφορά το τί νιώθεις εσύ έχει να κάνει με εσένα. Δηλαδή με το πού βάζεις εσύ τα όρια. Η έκφρασή τους αρχίζει να δίνει λόγο και στον αποδέκτη τους. Σε τί βαθμό και τί είδους θα εξαρτηθεί κυρίως από εσένα πάλι. Εκείνο που παρατηρώ εγώ είναι ότι δεν πρόκειται για καθαρή, ανόθευτη αγάπη, αλλά για τη γνωστή περίπτωση του ερωτικού πάθους· κι αυτό κάνει όλη τη διαφορά. Επομένως, δεν μιλάμε για ρομαντική ή, ακριβέστερα, ιδεατή αγάπη - αν υπάρχει κιόλας κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να είσαι καλά βλέποντάς τον καλά, ομολογείς. Λέει πολλά αυτό. Δεν το αναφέρω με πρόθεση να υποτιμήσω καθόλου το μέγεθος, την ένταση, την ποιότητα ή τη γνησιότητα των συναισθημάτων σου. Αλλά περισσότερο για να προσδιορίσω το είδος τους. Πιθανόν και για να σου δείξω μια αδυναμία σου (AN αποτελεί αδυναμία, in the first place) : ότι δεν έχεις καταφέρει να αποστασιοποιηθείς κάπου από το πάθος τους και να το δεις με συναισθηματική ανωτερότητα του τύπου "Είναι ευτυχισμένος εκείνος, χαίρομαι γι' αυτό. Την ευτυχία του θα ήθελα ούτως ή άλλως (μαζί μου ή χώρια μου), αφού προπάντων τον αγαπώ. Μπορεί η συγκεκριμένη έκβαση να με πονάει, αλλά επικρατεί η γενναία όψη των δυνατών συναισθημάτων μου." και να επικρατεί πραγματικά μέσα σου.Έπειτα : Μιλάς για δειλία και λες ότι δεν ξέρεις πώς θα υποφέρεις το βάρος της. Ποιά δειλία;; Τη δειλία των 18; Τη δειλία των 19; Τη δειλία των 20; Mα δεν πρόκειται καν για δειλία! Πρόκειται για ΑΔΡΑΝΕΙΑ! Μια πολύ υγιή δύναμη με την οποία μας προίκισε η φύση. Αποτελεί γνώση. Γνώση ότι δεν είσαι έτοιμη να ανταπεξέλθεις σε μια κατάσταση που δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις, που δεν έχεις ακόμα τα εργαλεία για να εξερευνήσεις, διότι δεν έχεις αποκτήσει ακόμα την πείρα ή τις άμυνες ή την συναισθηματική ή πνευματική ωριμότητα για να τη διαχειριστείς. Ποτέ δεν είναι δειλία όταν μια κοπέλα στα 20 διστάζει να εκφράσει τον έρωτά της για έναν άντρα στα 40. Πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος που δεν το κάνει. Κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου. Και στο λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Όχι για να σε παρηγορήσω. Τώρα : Εγώ σε εσένα διακρίνω μάλλον έναν άνθρωπο πνιγμένο στο συναίσθημα, στο πάθος - όπως θες πες το - και στις σκέψεις του γι' αυτό. Που δεν έχει ανακτήσει την ψυχραιμία που απαιτείται για να αποφασίσει τί θέλει να κάνει. Τί πραγματικά θέλει να κάνει, λαμβάνοντας όλα τα δεδομένα υπόψιν. Αν θα φύγεις από τη δουλειά, αν θα εκφράσεις στον άνθρωπο εκείνο τα συναισθήματά σου, αν θα κάνεις το α ή το β ή οτιδήποτε άλλο ας μην είναι αποτέλεσμα σπασμωδικών κινήσεων. Βρες τον τρόπο να μην ορίζεσαι από το συναίσθημά σου, σπάσε αυτή τη θολούρα. Τότε όλα σιγά σιγά θα φανούν στις διαστάσεις που πρέπει να πάρουν στο μυαλό σου. Τότε θα μπορείς να πας παραπέρα. Δηλαδή να δεις πού πρέπει να είσαι/να δουλεύεις, σε ποιόν πρέπει να πεις τί και γιατί (αν πρέπει), τί θα κάνεις τελικά με αυτό που νιώθεις κλπ. To συναίσθημα δεν είναι για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Είναι για να την κάνει πιο όμορφη, πιο ολοκληρωμένη, πιο γεμάτη. Όταν δεν το πετυχαίνει αυτό, αρχίζει να μας παίρνει από κάτω, να μας αρρωσταίνει. Έχεις μυαλό, είμαι σίγουρη. Χρησιμοποίησέ το για να βγεις από το αδιέξοδο. Υπάρχουν διέξοδοι, αρκεί να θέλεις να τις δεις. Μη γυρνάς τις σκέψεις σου στα ίδια και στα ίδια. Δώσε της καινούργιο οξυγόνο και καινούργιο υλικό, πολύ... Θα είχα κι άλλα να σου πω, αλλά ας μην πλατειάσω περαιτέρω. Εδώ είμαι πάντως... (lol)