Ευχαριστώ πολύ τόσο εσένα Λένα όσο και εσένα Nanina για τις απαντήσεις.Λένα, η αλήθεια είναι ότι το ενδεχόμενο να το έχει καταλάβει θα με ανακούφιζε αν μπορούσα να το πιστέψω με σιγουριά. Αν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι η εξέλιξη αυτής της ιστορίας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική όποια κι αν ήταν η δική μου συμπεριφορά, θα με απάλλασσε από ένα τεράστιο βάρος. Αυτό που επικρατεί μέσα μου όλα τα τελευταία χρόνια είναι ότι δεν διεκδίκησα ποτέ τον άνθρωπο που είχα περισσότερο ανάγκη από οτιδήποτε στον κόσμο. Ήμουν τόσα χρόνια δίπλα του, τα συναισθήματά μου ήταν το ίδιο έντονα από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν ως σήμερα και δεν έκανα ποτέ την υπέρβαση. Αυτό που μου γράφεις το έχω πει κι εγώ η ίδια πολλές φορές στον εαυτό μου. Ότι δεν μπορεί να μην το είχε καταλάβει τουλάχιστον τον πρώτο καιρό… δεν μπορεί ένας άνθρωπος (και μάλιστα τόσο μικρότερός σου) να λάμπει ολόκληρος όποτε σου μιλάει και εσύ να μην το βλέπεις. Από την άλλη όμως η συμπεριφορά του μου δείχνει ότι ίσως να μην έχει ιδέα. Τον τελευταίο χρόνο εγώ φέρομαι τελείως αλλοπρόσαλλα, τον αποφεύγω σε βαθμό που δυσκολεύει τη συνεργασία μας, κι όποτε είμαστε μαζί είμαι σε στάση άμυνας συνεχώς. Εκείνος την αλλαγή συμπεριφοράς μου δείχνει να την έχει συνδέσει με κάποια αλλαγή στη δική μου ζωή που νομίζει ότι δεν του λέω και έχει προσπαθήσει να μου εκμαιεύσει αρκετές φορές τι μου συμβαίνει. Αν είχε υποψιαστεί ότι είμαι ή έχω υπάρξει ερωτευμένη μαζί του νομίζω ότι θα μπορούσε να συνδέσει την ανεξήγητη συμπεριφορά με τις αλλαγές στη δική του προσωπική ζωή και θα με είχε προστατεύσει κάπως. Θα μπορούσε να με είχε βοηθήσει να αποδεσμευτώ από τη συνεργασία μας, αντιθέτως δεν καταλάβαινε γιατί θέλω να το κάνω, με προέτρεπε να μην αλλάξω τίποτα, και δεν με βοήθησε στην εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων, ενώ μπορούσε να το κάνει. Θέλω να πιστεύω ότι αν είχε καταλάβει θα με βοηθούσε να ξεφύγω από όλο αυτό, δείχνοντας τουλάχιστον κατανόηση.Nanina, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Δεν ξέρω τι άλλα θα είχες να μου γράψεις. Θα ήθελα πάντως να τα ακούσω… Έχεις δίκιο στο ότι δεν έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω ψύχραιμα την κατάσταση. Νιώθω όντως ότι πνίγομαι και αντιδρώ σπασμωδικά κι αυτό συμβαίνει για πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Λες και η λογική μου και η ικανότητά μου να διαχειρίζομαι τη ζωή μου σταματούν σε οτιδήποτε αφορά αυτόν τον άνθρωπο και τα συναισθήματα που αυτός μου δημιουργεί. Μου γράφεις ότι δεν πρόκειται για δειλία, δίνοντας έμφαση στην ηλικιακή διαφορά. Δυστυχώς, αδυνατώ να δώσω στον εαυτό μου αυτό το άλλοθι, αν και το έχω προσπαθήσει πολύ. Δεν ήμουν 18 όταν πρωτοένιωσα έτσι γι’ αυτόν. Ήμουν 23, 24, 25, 26, 27, 28 (!) και πάντα το ίδιο αδύναμη να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ όλο αυτό που ένιωθα. Ακόμα και τώρα η μόνη λύση που βλέπω είναι η γεωγραφική απόσταση. Να εξαφανιστώ και να ελπίσω να δράσει το «μάτια που δεν βλέπονται…». Το να του εξομολογηθώ τα συναισθήματά μου πριν εξαφανιστώ από τη ζωή του νομίζω ότι θα με έκανε να τα έχω πιο καλά με τον εαυτό μου, αλλά και πάλι δεν πιστεύω ότι θα βρω το θάρρος ακόμα και τώρα που δεν διακυβεύεται τίποτα πια…Ευχαριστώ αλήθεια :)
