#6 Να και κατι στο οποιο εχω εμπειρια.. Με τον πρωην συντροφο μου ειχαμε κι εμεις θρησκευτικη διαφορα. Τον ειχα ενημερωσει απο το day #1. Σημειωτεον ποτε δεν υπηρξα φανατικη του ειδους. Τοτε μου ειπε οτι δεν τον πειραζει και οτι δηλωνει αθρησκος. 1.5 χρονο μετα χωριζουμε, γιατι ετσι, ποτε δε μου εξηγησε. Ξαναβρισκομαστε μετα απο λιγο καιρο. Δεν αντεξαμε μακρια ο ενας απο τον αλλο. Ημασταν μαζι για αλλα 2,5 χρονια. Η υποψια πιθανης εγκυμοσυνης μου και το μεγεθος των συναισθηματων τον εφεραν σε κατασταση πανικου, ειπε. Μου ζητησε να χωρισουμε για εναν ηλιθιο λογο, μετα ομως παραδεχτηκε οτι ο λογος ηταν η θρησκευτικη διαφορα, που δεν μπορουσε να την προσπερασει, ιδιως οσον αφορα στην ανατροφη παιδιων. Χωρισαμε με πολυ πονο και πολυ δυσκολα. Προσπαθησαμε να προχωρησουμε τη ζωη μας. Δεν τα καταφερε κανεις απο τους δυο μας. Θελουμε να ειμαστε ξανα μαζι, εκεινος σκεφτεται το τι θα πει ο κοσμος, εμενα ομως δε με απασχολει τιποτα. Θελω να ειμαι μαζι του οπως ακριβως ειναι. Ξερω οτι ειναι δυσκολο να αποδεχτεις τον αλλον με οποια διαφορα μπορει να εχει (κοινωνικη, οικονομικη, πολιτικη, θρησκευτικη, πολιτισμικη, εθνικη), αλλα παιδια, ο πονος του χωρισμου απο εναν ανθρωπο που κατα τα αλλα λατρευεις και σε λατρευει κι εκεινος αφηνει πολυ βαθια σημαδια. Μιληστε, συζητηστε, βαλτε τα ολα στο τραπεζι, "δειτε" πώς θα ειστε στο μελλον καλυτερα (μαζί ή χωριστα) και μετα αποφασιστε. Δυσκολοι δρομοι και οι δυο, αλλα αν μπορειτε να κανετε την υπερβαση απο κοινου, τολμηστε το. Ζηστε τη ζωη σας οπως ερχεται, μην βαζετε δυσλειτουργικα στεγανα..