#4. Φίλη μου, όταν ήμουν φοιτήτρια σε άλλη πόλη, μπορεί να περνούσαν και δυό-τρεις μέρες που δεν είχα μιλήσει με τους γονείς μου, χωρίς να ανησυχήσουν. Κάθε φορά που επέστρεφα για τις γιορτές, 1-2 ώρες να καθυστερούσα να επιστρέψω από έξοδο, πέφτανε τηλέφωνα "πού είσαι κοριτσάκι μου ανησυχούμε, νομίσαμε ότι σε πάτησε αμάξι/σε απήγαγαν εξωγήινοι/έπεσες σε μαύρη τρύπα και δε θα σε ξαναβλέπαμε ποτέ". Σήμερα που έχω επιστρέψει στην ίδια πόλη αλλά ζούμε σε διαφορετικά σπίτια και έχω ανεξαρτητοποιηθεί από όλες τις απόψεις, ακούω πολύ συχνά συμβουλές τύπου: κλείδωσε όταν θα φύγεις από το σπίτι (λες κι άφησα ποτέ ξεκλείδωτα), να στεγνώνεις τα μαλλιά σου μην κρυώσεις (λες και κυκλοφορώ με βρεγμένα μαλλιά), βρέχει σήμερα δεν πιστεύω να οδήγησες (αλλά τι; Έκανα βαρκάδα;), το γάτο τον ταίζεις; (Όχι, τον αφήνω νηστικό και μετράω τα πλευρά του). Πιστεύω πως οι γονείς όσο και να έχεις μεγαλώσει σε βλέπουν πάντα σαν παιδί και συμπεριφέρονται ανάλογα, από φόβο ότι θα σταματήσουν να σου είναι χρήσιμοι. Μην ξεχνάς να τους δείχνεις ότι τους αγαπάς και ότι υπολογίζεις τη γνώμη τους. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς!