Αχ, ακριβώς! Σίγουρα είναι καλύτερο να αρνηθείς τα προνόμια, για να σταθείς ουσιαστικά στα δικά σου πόδια, και να καταλάβεις τις αντοχές σου. Όμως, αν εσύ ενηλικωθείς, δε σημαίνει ότι απαραίτητα οι γονείς θα λάβουν το μήνυμα. Μπορεί και να κουνηθούνε λιγάκι, όμως όχι. Δε μπορείς να τους αναγκάσεις να μεγαλώσουνε. Είμαι 28 χρονών, οικονομικά ανεξάρτητη, και σε δικό μου σπίτι, που απέχει από των γονιών μου 2 ώρες. Και όταν τους επισκέπτομαι για τις γιορτές και βγαίνω, ξεκινάνε τα "με ποιόν" και τα "τι ώρα θα γυρίσεις" λες και είμαι 14. Επειδή τους βλέπω μια φορά στις 15 το ανέχομαι με χαμόγελο, έως και συμπόνια (σελουν το παιζάκι τους τι να κάνουμε τώρα), όμως στις ηλικίες 18-21 πες 22, μέχρι να φύγω, μου τα είχανε κάνει τεράστια, με το συμπάθιο πάντα. Πιστεύω πως το καλύτερο σε τέτοιες και ανάλογες περιπτώσεις, είναι να "κόβεις" τον παραπάνω αέρα με μια κάποια ευγένεια και, όσο γίνεται, στοιχειώδη σεβασμό. Άσχετα αν σε ταϊζουν και σου πλένουν και τα ρούχα. Αυτό, έτσι και αλλιώς δεν πρέπει να το συνεχίσεις, για δικό σου καλό. Μη συγχέεις όμως το γεγονός ότι σου προσφέρουν (ρουχα, φαί), με το γεγονός ότι τους οφείλεις (εξηγήσεις, τρόπο ζωής). Εσύ, κάνεις το καλύτερο για εσένα (αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις σου), και αυτό είναι το μόνο που μπορείς, και το μόνο που χρωστάς.