#4 Το ένα που μπορεί να συμβαίνει είναι ότι δεν έχεις αναπτύξει ακόμα την κρίση σου έτσι ώστε να μπορείς να διακρίνεις ποιούς ανθρώπους μπορείς να προσεγγίσεις μιλώντας τους για τα προσωπικά σου, ποιούς μπορείς να εμπιστευτείς και σε αυτούς να ανοιχτείς και πότε να το κάνεις κάθε φορά, καθώς και πού είναι το κατάλληλο όριο διάχυσης ακόμα και με αυτούς. Έτσι, η φυσική άμυνα του μυαλού σου σε ειδοποιεί ότι αυτό που έκανες είναι επίφοβο καθότι δεν έχεις ακόμα κριτήρια για να βασίζεσαι.Το άλλο που μπορεί να ισχύει είναι ότι έχεις υπερβολικά χαμηλή αυτοπεποίθηση και θα ντρεπόσουν ούτως ή άλλως για οτιδήποτε σε αφορά και αποτελεί εν δυνάμει αφορμή έκθεσης/εξωτερίκευσης κάτι πιο ιδιαίτερου και προσωπικού από ό, τι τα συνήθη και τυπικά λίγο-πολύ. Το τρίτο που πιθανολογώ είναι ότι δεν νιώθεις πως τα προβλήματά σου είναι κοινά με των υπολοίπων (ή του περίγυρού σου, τέλος πάντων) και αυτό σου ασκεί μια πίεση που προέρχεται από τη λογική ότι λόγω διαφορετικότητας είναι πιθανότερο να στοχοποιηθείς (αρνητικά), μέσω της έκφρασής τους. Το τέταρτο είναι να σου το προκαλούν σκοπίμως οι άλλοι, με ένα σωρό πιθανούς τρόπους, αν είσαι μικρή και ανώριμη και μπορούν να σε χειρίζονται· ή, τέλος πάντων, και άνευ κακόβουλης πρόθεσης, η στάση τους ή έστω και η παραμικρή υποψία επίκρισης στο ύφος τους/στον τόνο τους να σε επηρεάζει συναισθηματικά κατ' αυτόν τον τρόπο.Το πέμπτο από τα τινά που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι όντως έχεις κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα που χρειάζεται ειδικό. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι πάντως, κακό δεν θα σου κάνει να πας μια επίσκεψη και να εκθέσεις το πρόβλημά σου, να ακούσεις και μια γνώμη πιο επιστημονική, και αν χρειαστεί να το αναλύσετε.
