Δεν ξέρω τι λέτε παιδιά, αλλά εγώ την "πάω" τρελά !Η Κωνσταντοπούλου είναι η μήνις του πολιτικού και δημοσιογραφικού προσωπικού της χώρας. Είναι η ερινύα που τους βασανίζει για τα αμαρτήματά τους. Είναι ο σταυρός του μαρτυρίου τους (τουλάχιστον για όποιον μπλέξει μαζί της).Δεν την κρίνω με κριτήριο το δίκαιο. Δεν με νοιάζει αν πράττει ορθά η λανθασμένα (βρίσκω πολλά από αυτά που έχει κάνει δίκαια και δικαιολογημένα και πολλά αδικαιολόγητα και άδικα). Δεν με νοιάζει αυτό.Κρίνω την Κωνσταντοπούλου με ρεβασινστικό αίσθημα. Ρεβανσισμό απέναντι στο πολιτικό προσωπικό που μια ζωή εξαντλούσε την δύναμή του και τον τσαμπουκά του εις βάρος των αδυνάτων, ενώ στις εσωτερικές του σχέσεις λειτουργούσε πάντα με το γάντι (πέρα από ορισμένες λεκτικές αντιπαραθέσεις για τα μάτια του κόσμου, ή προσωπικές φιλονικίες).Η Ζωή δεν έχει τέτοια. Θα επιτεθεί και στον βενζινά, αλλά θα επιτεθεί και στον Βενιζέλο. Θα επιτεθεί και στον αστυνομικό διευθυντή και στον δημοσιογράφο. Μπορεί να χαρακτηριστώ κακός, εκδικητικός, παλιάνθρωπος εν τέλει. Δεν με νοιάζει, εγώ την 'υχαριστιέμαι.Μακάρι να έλθει ο καιρός που να μην μπορούμε να προσάψουμε τίποτε σοβαρό, ούτε στους δημοσιογράφους, ούτε στους πολιτικούς. Τότε θα έλθει και η ώρα που η Κωνσταντοπούλου θα φαντάζει παράταιρη και ανώφελη. Μέχρι τότε όμως, την θέλω εκεί να τους ταλαιπωρεί ανηλεώς, όπως μας έχουν ταλαιπωρήσει τόσο καιρό και αυτοί. Έτσι για το γαμώτο.Έτσι.