Επειδή διαβάζω πάλι αυτά τα "εσείς οι γκέι κάνετε την τρίχα τριχιά" και τα άλλα τα "εσείς φταίτε που θέλετε αυτά τα γκέι φρέντλι μέρη για να φιληθείτε και δεν είσαστε αρκετά απελευθερωμένες για να φιλιέστε παντού και ζητάτε και τα ρέστα", έτσι για την ιστορία εγώ θα πω ότι τους τελευταίους 6 μήνες που είμαι με την κοπέλα μου, σε αυτά τα "φρέντλι" τα μαγαζιά σπανίως έχει τύχει να πάμε και ναι, όπου και να είμαστε φιλιόμαστε και γενικά φαινόμαστε πως είμαστε ζευγάρι. Για μένα (ξέρω ότι για πολύ κόσμο δεν είναι έτσι), αυτό το πράγμα δεν είναι διαπραγματεύσιμο: θέλω να μην αυτολογοκρινόμαστε, δε θέλω να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι λιγότερο από αυτό που είμαστε. Ακόμα κι έτσι όμως, και ας έχω μάθει γενικά να μη δίνω βάση στο "τι θα πει ο κόσμος", δεν είναι εύκολο - πολλές φορές έχω δει, όταν χαιρετιόμαστε με ένα φιλί στο στόμα σε δημόσιο χώρο να γυρνάνε κεφάλια, να μας κοιτάνε θυμωμένα, μαμάδες να μαζεύουν έντρομες τα παιδιά τους, και γενικώς μια επίκριση που ακόμα κι αν εμένα ή την κοπέλα μου δεν μας καταβάλλει και τη βρίσκουμε μέχρι και αστεία, ναι είναι ενοχλητική και προσβλητική και ναι, είναι σκατά να τη νιώθεις σε όλη σου την καθημερινότητα και να απαιτείται να κρύβεσαι με το πρόσχημα του να "μην προκαλείς" και του "να είσαι διακριτικός". Δικαιούμαι να μην είμαι διακριτική όπως το δικαιούνται και οι στρέιτ. Ειδικά σε χώρους που πλουτίζουν κυριολεκτικά με τα λεφτά μου.