Αφήνουμε έξω τη νομική οδό διότι δεν θα καθίσω να κρίνω τον Νόμο χωρίς να έχω αντίστοιχες γνώσεις, αλλά και επειδή όποιος θέλει να την ακολουθήσει, το κάνει : Συμβουλεύεται δικηγόρους ειδικευμένους στο οικογενειακό ή αστικό δίκαιο ή όπου εμπίπτει τέλος πάντων η υπόθεσή του, ενημερώνεται και προβαίνει στην σχετική δράση για να διεκδικήσει ό, τι του ορίζεται νόμιμα. Αλήθεια, βρε Παρίσιε, θέτεις μια τέτοια ερώτηση; Μα τί θα πει "να δίνει ο γονιός περισσότερα στο παιδί που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη/ είναι λιγότερο ικανό.";; Ποιός ορίζει ποιό παιδί έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη; Ποιός ορίζει ποιό παιδί είναι λιγότερο ικανό; Με ποιά και ποιού τα κριτήρια γίνεται μία τέτοια σύγκριση; Μα φυσικά με τα κριτήρια του γονιού, τα οποία είναι υποκειμενικά! Τα παιδιά τα άλλα (τα υποτιθέμενα "ικανότερα") τα ρώτησε αν συμφωνούν ότι είναι ικανότερα και άρα έχουν μικρότερη ανάγκη και συνεπώς δικαιώματα - από ηθικής άποψης - στην οικογενειακή περιουσία; Όχι. Αλλά ακόμα και αν συμφωνούν με την άποψη της μητέρας ότι ο τάδε είναι πιο ανάξιος και άρα χρήζει μεγαλύτερης στήριξης από όλη την οικογένεια συνολικά, από πού κι ως πού η περιουσία τους χαρίζεται σε εκείνον αυτόματα; Θέλω να πω ότι και πάλι το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί η αδερφή μου να πιστεύει ότι εγώ είμαι λιγότερο άξια από αυτήν αλλά όχι και ότι πρέπει να μου παραχωρήσει το νόμιμο μερίδιό της (ή μέρος του) από την οικογενειακή περιουσία που μας άφησαν εξ' αδιαθέτου οι γονείς μας.Ο λόγος λοιπόν που αυτό αποτελεί διάκριση του γονιού απέναντι στα παιδιά του είναι ότι σ' αυτήν την περίπτωση ο γονιός κάνει του κεφαλιού του. Απλό και κατανοητό. Ακολουθεί δηλαδή τη δική του ηθική προσέγγιση ή αξιολογική κρίση αδιαφορώντας για εκείνη των παιδιών του τα οποία έχουν τον πρώτο λόγο για τον εαυτό τους, (τί θα κάνουν, ποιοί είναι, πώς θα το κάνουν, αν μπορούν να το κάνουν, αν θέλουν να το κάνουν κλπ.). Γι' αυτό το ορθότερο είναι να μοιράζεται ισομερώς (σε οικονομική αξία) η κάθε μικρή ή μεγάλη περιουσία των γονιών (και να φροντίζουν για αυτό οι γονείς τόσο ενόσω βρίσκονται εν ζωή, αν επιθυμούν να μοιράσουν τότε την περιουσία τους, όσο και όσον αφορά μετά το θάνατό τους) σε όλα τα παιδιά τους, έτσι ώστε από εκεί και έπειτα το κάθε παιδί να κάνει το δικό του κουμάντο σε αυτήν και τη ζωή του, ανεξαρτήτως υποκειμενικών κρίσεων. Οι οποίες κρίσεις ασφαλώς και δεν αναιρούνται - δηλαδή, το κάθε μέλος και πάλι μπορεί και θα συμβάλλει σε εκείνον/νη τον αδερφό/αδερφή του που θεωρεί ηθικά αδικημένο/ανάξιο/αναξιοπαθούντα. Μόνο που τότε θα το κάνει το ίδιο, χωρίς κανένας να του το επιβάλλει ως τετελεσμένο - πράγμα ωραίο και δίκαιο γιατί επαφίεται στην ελεύθερη βούλησή του. To να προβαίνεις σε σύγκριση των κριτηρίων της Πολιτείας (κράτος δικαίου) με τα ατομικά κριτήρια, υπονοώντας κάποια αναλογία είναι άκυρο. Το κράτος θέτει τα κριτήριά του (νόμοι) μετά από πλειοψηφική συμφωνία - αποτέλεσμα που παράγεται μετά από ψηφοφορία των εκλεγμένων αντιπροσώπων όλου του λαού (ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να κάνει...), και όχι επειδή το λέει και το κρίνει η κυρά - Λένα ως ορθότερο για τα παιδιά της.