@ Parisios (Δε με αφορά να καθίσω αυτή τη στιγμή να κάνω φιλοσοφική ανάλυση της έννοιας της αντικειμενικότητας για έναν πολύ απλό λόγο : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ ΚΑΘ' ΕΑΥΤΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Μιλάμε για ΕΝΝΟΙΕΣ. Εξυπακούεται μεταφυσική διάσταση στην πνευματικότητα και στον στοχασμό. Αυτό το αποδέχεται σύσσωμη όλη η *επιστήμη* της φιλοσοφίας. Δεν προτίθεμαι να αντιπαρατεθώ περαιτέρω πάνω σε αυτό, ακόμα κι αν διαφωνείς.) Αγαπητέ Παρίσιε, δεν σου κρύβω ότι πραγματικά πολλές είναι οι φορές που υποψιάζομαι ότι τρολάρεις. Τί είναι αυτά που λες; Για το δίκαιο και το άδικο μιλάμε εδώ πέρα! Kανένα κριτήριο δεν είναι ανάξιο εξέτασης και απορώ από πού συμπέρανες ότι εγώ απαξιώ οποιοδήποτε κριτήριο επί της αρχής. ENNOEITAI (αφού μοιάζει να χρειάζεται και να το πω, το λέω) ότι το πιο δίκαιο ΑΠΟ ΟΛΑ - το πιο αντικειμενικά και νομικά δίκαιο, δηλαδή - είναι ο καθένας να διαχειρίζεται κατά το δοκούν την δική του κατοχυρωμένη περιουσία είτε είναι γονιός είτε όχι. Δηλαδή να την κατανέμει όπου και σε όποιον θέλει με τα δικά του προσωπικά ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ κριτήρια. Να κάνει δηλαδή του κεφαλιού του. Η προσωπική σου άποψη επ' αυτού, όπως και η δική μου, όπως και του κάθε φιλοσόφου ανεξαιρέτως, είναι σεβαστή, αλλά θα πρέπει να δεχτούμε ως πιο αντικειμενικό αυτό που δημοκρατικά ψηφίζεται ως κριτήριο μέσα στην οργανωμένη μας κοινωνία - αν είμαστε δημοκράτες φυσικά. ΑΛΛΑ, εδώ, συζητάμε πέρα από αυτό. Γιατί αυτό που προανέφερα ENNOEITAI - και ως αναπόφευκτη από όλους και γνωστή σε όλους σύμβαση, θεωρητικά την υπερβαίνουμε και προχωράμε σε μια άλλη υπόθεση! Εκκινούμενοι, άλλωστε, από την ερώτησή σου, που επίσης την υπερβαίνει για χάρη της συζήτησης, την υπερβαίνω και εγώ και οι υπόλοιποι συνομιλητές. Τώρα, λοιπόν, συζητούμε περί του τί θα μπορούσε να είναι πιο αντικειμενικά δίκαιο, στα πλαίσια της εξ' ορισμού υποκειμενικότητας που διέπει το συγκεκριμένο ζήτημα (κατανομή περιουσίας γονιού).Επομένως, αν ο γονιός υπερασπίζεται την ανάγκη να φανεί δικαιότερος απέναντι σε όλα τα παιδιά του, αναζητούμε ένα κριτήριο που όλοι λίγο-πολύ δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν ως δίκαιο, δηλαδή πιο αντικειμενικό. Στα πλαίσια λοιπόν της υποκειμενικότητας, το πιο αντικειμενικά δίκαιο κριτήριο θεωρώ ότι είναι μια αξία, που ο ορισμός της πολύ λίγο χωράει κάποια υποκειμενική κρίση και σχεδόν καθόλου δεν κατευθύνεται από την συμπεριφορά ή την ηθική τοποθέτηση ή την γνώμη του ενός και του άλλου μεμονωμένα. Αυτή, λοιπόν, η αξία, στην συγκεκριμένη περίπτωση και στο συγκεκριμένο ευρύτερο πλαίσιο (κοινωνία), είναι η οικονομική αξία. Ακριβώς επειδή δεν την καθορίζει κανένας γονιός και κανένα παιδί per se! Τί δεν καταλαβαίνεις; Μόνη μου επισημαίνω πως, από εκεί και πέρα, όλοι μπορούν να πορευτούν σύμφωνα με τις υποκειμενικές τους κρίσεις ωραίοι, ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από τα λιγότερο δίκαια τετελεσμένα, εφόσον τα αποφύγανε χάρη στην απόφαση του γονιού για ισομερή κατανομή της περιουσίας του.
