Με τις περισσότερες δηλώσεις της περί φιλίας, διαφωνώ εντελώς ή κατά το πλείστον ή με τους λόγους που αφήνει να εννοηθούν ότι προκαλούν την συγκεκριμένη έκφανση. Με δύο απόψεις της περί φιλίας συμφωνώ μόνο ή στο περίπου τέλος πάντων : 1) Πράγματι, η φιλία μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μια διαδρομή με αρχή, μέση και τέλος. Όπως κάθε ανθρώπινη σχέση δηλαδή, όσο ουσιαστική και αν είναι/ήταν. Όπως ο κάθε άνθρωπος ανοίγει και κλείνει κύκλους ζωής. Ακούγεται ίσως επιφανειακό, όμως μπορεί να είναι και πολύ βαθύ - τόσο το κατά τη διάρκεια όσο και το τέλος.2) Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω αν η φιλία έχει και one night stand μορφή. Ωστόσο θεωρώ ότι όντως η φιλία δεν είναι θέμα χρόνου. Είναι θέμα γέννησης κοινού αισθήματος και της απόδειξής του/έκφρασής του μέσω της αλληλεπίδρασης. Όχι, δεν απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα απαραιτήτως η γέννηση του φιλικού αισθήματος. Δεν διαρκεί πάντα πολύ μια γέννα. Αλλά υπογραμμίζω το κοινό του αισθήματος. Διότι χωρίς αμοιβαιότητα δεν υφίσταται φιλία, όσο ρομαντικό και αν είναι να πιστεύουμε το αντίθετο, όσο πικρό και αν καταλήγει για τον συναισθηματικά μονήρη της φιλικής προδιάθεσης. Γιατί μπορεί η φιλία ενδεχομένως (δεν γνωρίζω) να συμβαίνει και σε εκδοχή one night stand όπως ο έρωτας, όμως στην εκδοχή του μονόμπαντου αισθήματος δεν του μοιάζει.Το φιλικό αίσθημα υπάρχει μόνο ως αλληλοτροφοδοτούμενα αμοιβαίο ή καθόλου (οπότε, τότε το φάντασμά του είναι απλή πλάνη ή απλή προδιάθεση). Το ερωτικό αίσθημα όμως κάλλιστα μπορεί να υπάρχει - και δίχως πλάνες βεβαίως - και ως αναπάντητο, προδομένο, αφημένο, απορριφθέν, μονόπλευρο, μονάχο. Όχι μόνο μπορεί να υπάρχει έτσι και να είναι υγιές αλλά μπορεί και ακριβώς εξαιτίας αυτών των συνθηκών να συνεχίζει να ζει και να φουντώνει...