#7 Πολύ ωραία η απάντηση της Λένας, και θέλω να προσθέσω τα δικά μου σε λίγο πιό πρακτικό επίπεδο: Λες, συμπαθείς όσους σε αποδέχονται, άσχετα με το πόσο γουατέβερ μπορεί να είναι. Όκει, τους συμπαθείς, δε συνάπτεις και ερωτικές σχέσεις. Και το πλέον σημαντικό: σου είναι συνειδητός ο λόγος για τον οποίο τρέφεις αυτή τη συμπάθεια, έτσι δεν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Αυτά είναι καλά σημεία να ξεκινήσεις. Και έπειτα, να σου πω και το άλλο, είναι ανθρώπινο να χρειαζόμαστε μια στοιχειώδη συμπάθεια από τον άλλο, προκειμένου να κάνουμε παρέα μαζί του. Τον πιο μορφωμένο/διαβασμένο/χιουμορίστα άνθρωπο να βρω, τί να τον κάνω για παρέα, αν όλο αυτό τον πλούτο που έχει δεν κόβει και φλέβες να τον μοιραστει μαζί μου; Να πηγαίνουμε για καφέ και να μου απαντάει γενικόλογα κοιτώντας τον τοίχο; Από την άλλη, να περιμένω να μου κάνει πέντε κομπλιμέντα πριν νιωσω συναισθηματική συμπάθεια, είναι επίσης πρόβλημα. Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή εδώ.Εγώ, για πολλά χρόνια, από παιδί, ήμουν στην αντίπερα όχθη της δικής σου: Έχοντας περάσει από πολύ επικριτικούς γονείς και σχολείο, πίστευα ενδόμυχα ότι όποιος δείχνει να με συμπαθεί/με αποδέχεται/του αρέσω, πρέπει να έχει μεγάλο πρόβλημα, αφού δε βλέπει τι τέρας είμαι. Συνήθως έκανα παρέα όσους με συμπαθούσαν, γιατί δεν ήθελα να φαίνομαι αχάριστη, όμως πάντα δούλευε, σχεδόν παρά τη θέλησή μου, το μυαλό μου να βρει το πρόβλημά τους, το ελάττωμά τους, που τους έκανε να θέλουν να είναι κοντά μου. Μετά, ξεκίνησα να πιστεύω ότι είμαι ένας επικριτικός άνθρωπος, και πολύ αυστηρή με τους γύρω.Μερικά χρόνια ψυχοθεραπείας αργότερα κατάλαβα: Στην πραγματικότητα δεκάρα δεν έδινα αν ο άλλος ήξερε, όπως λες, την ΑΒ ή έμενε σε παράγκα. Ουσιαστικά μου ήταν αδύνατο να εμπιστευτώ ότι ο άλλος μπορεί και να μην έχει καμία όρεξη να με κρίνει, να με περάσει από δέκα κόσκινα προκειμένου να με αποδεχτεί.Και έτσι, σιγά σιγά ξεκόλλησα...#5 Εμένα, Αριάδνη μου κάνει εντύπωση το πολυτονικό! Όκει, σοβαρά τώρα, όσο είναι κοινωνική υποκρισία να κάνουμε λες και το σεξ δεν μας επηρρεάζει, άλλο τόσο είναι κοινωνική υποκρισία να πιστεύουμε ότι όλοι *πρέπει* σόνει μου και ντε να συμμετέχουν σε αυτό. Νομίζω πως καλό είναι να πας σε σεξολόγο, για να δεις αν πράγματι είσαι ασέξουαλ, ή αν υπάρχει κάποια άλλη αιτία που δεν τη γνωρίζεις, πχ κάποιο ορμονολογικό πρόβλημα. Γιατί ενώ η ασεξουαλικότητα είναι μία χαρά, και κανείς δε θα σε κοροϊδέψει, το να μην κάνεις σεξ λόγω προβλήματος είναι μεγάλο κρίμα...