#4 Λοιπόν, εκείνοι που δεν έβρισκαν το θάρρος να σε πλησιάσουν γιατί δεν ήξεραν πώς να σε συλλυπηθούν, νομίζω πως δεν αποτελούν παρά συμβατικές σχέσεις. Ακριβώς αυτή είναι η ευκαιρία να το διαπιστώσεις, αν δεν το είχες καταλάβει ως τώρα. Όταν υποχωρούν οι συμβάσεις (μπροστά σε κάτι ανθρωπίνως τόσο βαρύ και βαθύ, όπως ο θάνατος αγαπημένου προσώπου που φυσικά τις ξεπερνάει μέσα στο μεγαλείο του), τότε φανερώνεται η αλήθεια των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτό που μένει έξω από τις τυπικότητες και τις κοινωνικές συμβάσεις είναι η ουσία. Αν δεν μείνει, δεν υπήρχε ούτε πριν. Οπότε ναι, μάλλον το νόημα της επαφής σας ήταν η καλοπέραση και η φυγοπονία. Ή ούτε καν αυτό.Σχετικά με τους υπόλοιπους, τώρα, όταν λες απομακρύνθηκαν, εννοείς ότι δε δείχνουν πια να ενδιαφέρονται ή εσύ το εκλαμβάνεις έτσι επειδή, κάθε φορά που θα σε προσεγγίσουν, δεν μένεις ικανοποιημένη από την διάθεσή τους να συμμετέχουν μαζί σου στο πένθος σου; Aν μιλάς για τη δεύτερη περίπτωση, η θέση τους είναι δύσκολη γιατί μπορεί να μη θέλουν να συμμετέχουν - δεν είναι απαραίτητο να πενθήσω εγώ επειδή πενθεί μια καλή μου φίλη (ουσιαστικά αυτό σου λέει και η Α, μπα). Μπορεί να μη θέλουν να συζητήσουν για αυτό μετά από το πρώτο διάστημα ή να μην θέλουν καν να σχολιάσουν το συμβάν. Να μην έχουν τίποτα να πουν. Δεν μπορείς να τους υποχρεώσεις να νιώσουν κάτι που δεν το νιώθουν αυθόρμητα ούτε θα ήταν σωστό με τον τρόπο σου να τους "πιέσεις" να προσποιούνται μπροστά σου ότι πενθούν. Αν δεν αντέχεις την κανονικότητα της συναναστροφής σας, τότε μάλλον πρέπει να πάρεις το χρόνο σου μέχρι σταδιακά να επανέλθεις και να βρεις τους ρυθμούς σου. Ας το γνωρίζουν αυτό οι φίλοι σου - ότι δηλαδή χρειάζεσαι ένα χρονικό διάστημα για εσένα. Αν πραγματικά ενδιαφέρονται για το καλό σου, θα το κατανοήσουν και θα σου αφήσουν το περιθώριο να βιώσεις τα πράγματα όπως εσύ έχεις ανάγκη, για όσο το έχεις ανάγκη· και ο καθένας θα το σεβαστεί και θα διατηρήσει τη θέση και την απόσταση που κρίνει για τον εαυτό του τη δεδομένη στιγμή σε σχέση με αυτή την ανάγκη σου.
