#4 Μπορώ ως ένα βαθμό να καταλάβω πως αισθάνεσαι και τι σκέφτεσαι αυτό το διάστημα γιατί έχω χάσει και εγώ τον αδερφό μου.. Θα περάσεις από διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις όπως θυμό, απογοήτευση, θλίψη, φόβο και μετά ένα τεράστιο κενό όπου όλα θα είναι γκρι και τότε πίστεψε με θα χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου για να γεμίζουν λίγο το καμβά σου και σιγά σιγά να βρίσκεις και εσύ τα χρώματά σου. Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καταστάσεις ανάλογα με τις συνθήκες και τη συναισθηματική ωριμότητα που έχει(ανάλογα την ηλικία). Η αντικοινωνονικότητα που σε πιάνει είναι φυσιολογική αλλά πρέπει έστω και με το ζόρι να κάνεις προσπάθειες να ξεχνιέσαι, να βγαίνεις, να μιλάς και μη νιώσεις ΠΟΤΕ τύψεις για αυτό. Με το να βγεις, ακόμη και για ποτό δεν σημαίνει ότι δεν πονάς ή ότι τον ξεχνάς. Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που έχασα τον δικό μου και πάντα τον σκέφτομαι και τον αναφέρω. Γενικά, θα δεις και στην πορεία της ζωής σου ότι είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβει κάποιος ή να ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε τέτοιες καταστάσεις ειδικά αν δεν έχει περάσει κάτι αντίστοιχο. Υπάρχουν και οι φυγόπονοι αλλά θα τους είχες ήδη καταλάβει αν δεν ήταν δίπλα σου καθόλου εκείνες τις μέρες. Μπορεί να σκέφτονται ότι θέλεις λίγο χρόνο και θα επικοινωνήσεις εσύ. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο αλλά προσπάθησε να μπεις στη διαδικασία να έρχεσαι σε επαφή με τους φίλους σου.Αρχικά για έναν καφέ και σιγά σιγά θα έρθουν όλα από μόνα τους. Και κάτι τελευταίο ο χρόνος δεν τα γιατρεύει όλα όπως λένε, αλλά στρογγυλεύει τα κοφτερά σημεία. Το κενό πάντα θα υπάρχει, αλλά ο χρόνος σε κάνει να συνειδητοποιείς τι ακριβώς συμβαίνει και να σταθεροποιηθούν όλα τα μπερδεμένα συναισθήματα.