Ας αφήσουμε, λοιπόν, το συναίσθημα στην άκρη κι ας το δούμε σε πρακτικό επίπεδο. Το «Ναι» σημαίνει ότι ως λαός συμφωνούμε:Να νομοθετηθούν οι ομαδικές απολύσεις και να μην υπάρξει η επαναθέσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αν δεν το επιτρέψουν οι θεσμοί.Να μην επανέρθουν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα επίπεδα του 2014.Να περικοπούν κατά €900 εκατ. (0,5% του ΑΕΠ) οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια (επιδόματα κλπ).Να εφαρμοστεί πλήρως ο μνημονιακός νόμος 3863/2010 για το ασφαλιστικό.Να μην επιβληθεί η έκτακτη εισφορά 12 % στα κέρδη άνω των 500.000 για τη χρήση του 2014.Να αυξηθούν οι κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη στις συντάξεις από το 4% στο 6%.Να παγώσουν οι συντάξεις ως το 2021.Να μειωθούν οι μισθοί στο δημόσιο.Να επιβληθεί προκαταβολή φόρου 100% στις εταιρίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.Να αυξηθεί το επιτόκιο που ισχύει για τη ρύθμιση οφειλών.Να πωληθούν οι μετοχές του ΟΤΕ που κατέχει το Δημόσιο.Να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ.Και η λίστα συνεχίζεται για να βγάλουμε συμπεράσματα για το ποιος νοιάζεται για την πάρτη του και ποιος για το σύνολο. Για μένα, για να μιλήσω συναισθηματικά, η χυδαιότητα και το μίσος που ξεχύνεται τις τελευταίες μέρες από τον λόγο/οχετό πάρα πολλών υποστηρικτών του «Ναι», δεν με στρέφει μόνο υπέρ του «Όχι» αλλά και υπέρ του να φύγω από τη χώρα και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.
