Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πώς είναι δυνατόν μετά από τόσες σκληρές διαπραγματεύσεις και τόση σιγουριά για επιτυχία, να καταλήξαμε να πρέπει να υποστηρίξουμε ή να καταψηφίσουμε αυτά τα μέτρα - μεγάλο μέρος των οποίων προτάθηκε από την κυβέρνησή μας.Δεν υπήρχαν δικαιότερα μέτρα που θα μπορούσαν να αποφέρουν έσοδα στο κράτος; Δεν υπάρχουν τομείς που χρειάζονται εξυγίανσης στην Ελλάδα; Ζητείται λοιπόν από τον λαό να παράσχει το τελικό διαπραγματευτικό χαρτί αυτής της κυβέρνησης. Κι όλα αυτά σ' ένα διχασμένο κράτος, στο οποίο τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται επικίνδυνα φασιστικά και αναρχικά φαινόμενα, που ευκαιρία ψάχνουν για να ανθήσουν στην αγανάκτηση και την αναστάτωση. Τέλος, το διάγγελμα του δημοψηφίσματος που χρησιμοποιήθηκε σαν εκβιασμός, χωρίς να έχει κοινοποιηθεί στους εταίρους, αλλά και χωρίς να έχει εξασφαλιστεί η ρευστότητα των τραπεζών, ενώ όλοι γνωρίζαμε ότι οι διορίες έληγαν, μου μοιάζει με απέλπιδα προσπάθεια μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι χωρίς λεφτά δεν μπορεί να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια κι ότι δεν θα αλλάξει η Ελλάδα την Ευρώπη με τσαμπουκά, αλλά με συνεχή διάλογο και με τις κοινές κοινωνικές επιδιώξεις των άλλων χωρών, βλέπε καταπολέμηση ανεργίας, μεταναστευτικό κλπ. Δεν είναι κομματική αυτή η οργή, γιατί πιστεύω ότι εξίσου άχρηστες υπήρξαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Όμως, ας δεχτούμε ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει συμμάχους γύρω της, και η εχθρότητα προς την Ευρώπη δεν θα βελτιώσει το μέλλον μας. Όχι, ολομόναχοι δεν πετύχαμε ποτέ τίποτα. Επιπλέον, σκληρή όσο κι αν είναι η ΕΕ, με τη διάλυσή της, στην οποία ορισμένοι προσβλέπουν, δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Δεν βλέπω καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στον υπόλοιπο κόσμο, βλέπω τους τζιχαντιστές από κάτω μας πιο ενωμένους στον φανατισμό τους. Δεν βλέπω ένα νέο σύστημα, το οποίο να θαυμάζω και να θέλω να αποτελέσω μέρος του. Χωρίς νέα μέθοδο, κάθε επανάσταση είναι καταδικασμένη, βλ. επαναστάσεις 1830, 1848. Ξέρω ότι πλέον έχουμε ήδη καταστραφεί, γιατί χάσαμε ακόμα και αυτή την αλληλεγγύη που είχαμε νιώσει επί κρίσης. Ξέρω ότι τα πράγματα δεν θα είναι πια τα ίδια, αλλά ξέρω ότι όπου δω από εδώ και πέρα πελατειακά συμφέροντα,φοροδιαφυγή, ανίκανους δημόσιους υπαλλήλους και αδιαφορία προς τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες, δεν θα λέω, έτσι είναι η Ελλάδα. Θα ουρλιάζω μέχρι να αλλάξει. Είτε ναι είτε όχι, θα λέω πάντα όχι σ' αυτά που έφτασαν τη χώρα μου στο γκρεμό.